گروهى از جاهلان و ملحدان قاتلهم الله انى يؤ فكون.(1) آفت هائى را كه در بعضى از زمان ها حادث مى شود مانند: وباء و طاعون و يرقان و انواع بيمارى ها و تگرگ و ملخ كه زراعت و ميوه ها را ضايع كنند، وسيله كرده اند براى انكار خلق و شبه گردانيده در وجود خالق قدير.
پس در جواب ايشان مى گوئيم كه: اگر خالقى و مدبرى در عالم نمى بود مى بايست كه زياده از اين فتنه و فساد و آفات و حوادث در جهان پديد آيد، مثل آن كه آسمان بر زمين بيفتد يا زمين به آب فرو رود، يا آفتاب از طلوع تخلف نمايد و هرگز طالع نشود، و نهرها و چشمه ها خشك شوند به نوعى كه يك قطره آب در آنها به هم نرسد، و هوا راكد شود كه مطلقا باد حركت نكند تا همه اشياء فاسد گردد، يا آب دريا بر زمين جارى گرد كه عالم را غرق كند.
و باز اين آفت ها كه گاهى مى رسد از طاعون و ملخ و امثال اينها، چرا دايم و ممتد نمى گردد تا آنچه در عالم هست مستاءصل گرداند، بلكه گاهى به هم مى رسد و زود بر طرف مى شود؟
نمى بينى كه عالم از اين احداث جليله كه موجب بوار و هلاك اهل عالم است محفوظ و مصون است و گاه ايشان را به آفات قليلى مى گزد و مى ترساند براى تاءديب و تقويم ايشان و باز به زودى از ايشان زايل گرداند تا وقوع آنها پندى و نصيحتى باشد براى ايشان و ازاله اش رحمتى و نعمتى باشد بر ايشان.
--------------------------------------------
1-سوره توبه، آيه 30.
-----------------------------------------
مفضل بن عمر
ترجمه: علامه محمد باقر مجلسى

نوشتن دیدگاه