مظلومى آل مرتضى پيدا شد
در كوفه دوباره محشرى بر پا شد
مهمان غريب كوفه را دريابيد
زيرا كه اسير فتنه اعدا شد
كفن پوش عشق
مى بينمت اى سفير سفر انقلاب كه سفارتت را آغاز كرده اى، دعوتى كه هيجده هزار دعوتنامه داشته است، و در بيابانهاى تفديده، راه مى سپرى و پرچم فراز مند نهضت ازاد يبخش حسين عليه السلام را بر دوش مى كشى و نستوه و استوار، با طنين گامهاى قهرمانانه ات، سكوت سرد و مرگ افزاى چندين ساله تاريخ اسلام را درهم مى شكنى.
جوانمردى، وفا، و دريا دلى به تو ايمان آورده اند و ارزشها، هرگز، پاسدارى، پايدارتر از تو نديده اند.
ان شب، كه با غافلگيرى و ترور عامل دشمن، فقط و فقط براى ارزشها، به مخالفت برخاستى، همه خصلتهاى آسمانى، بنده ارزش خريد تو شدند. ارى وفا از اينكه چون توئى را در كوفه، شهر بى وفايان، در كوى بى وفايى مى ديد، شرمسار بود و اين ازرم را كه از حضور وفا مردترين يار اباالاحرار در ان خلوت خالى از مردانگى و غيرت، احساس مى كرد نمى توانست پنهان كند.
اى الگوى بزرگ مقاومت، اى اسوه صبر و استوارى، از ان لحظه هاى خون و خشم، شمشير و تكبير، و روياروئى نا برابر نور و ظلمت چه بگويم كه كار و كارزار از جنگ تن به تن گذشته بود و تبديل به جنگ تن به تن ها شده بود.
رزم حماسه آفرين تنى تنها و دور از ديار با تن ها و گرگهايى تا دندان مسلح، با نگهبانان اشرافيت و حافظان شيطان.
عدالت بر خود، لحظه اى غم افزاتر از آن هنگام تنهايى تو در آن هنگامه خون و آتش، نديده است. دلهاى همه خدا پرستان، از ان روز و دقيق تر بگويم از آن شب، خانه تو شد، (از آن شب) كه بر درگاه خانه آن زن و در جواب سئوالش  ناليد كه: من در اين شهر، خانه اى ندارم.
هنوز و هماره، خونرنگى شفق، از شرمگينى ان شامگاهان است، ان شام شوم و آن شب تا ابد سياه كه در كوچه هاى شهر هيجده هزار دعوتنامه اى، تنها ماندى و از هيچ پنجره اى، نورى، هر چند نا چيز، سوسو نمى زد.
هر وقت به ان تنهايى تاريخى ات فكر مى كنم و ان خاطره غمبار را ياد مى اورم به اين نتيجه مى رسم كه غمى كه هر غروب را مى اكند، غم توست و غروب، ائينه دار غصه هاى توست، و ابهام راز الودش از سر گذشت تو نشئت گرفته است.
اى عارف عرفه، اى شاهد عرصات، اى سفير ثوره واى شهيد عرفات.
اى فرستاده فرزانه حسين عليه السلام، به تنهائيت در كوچه هاى تنگ و تاريك و مالا مال از آتش و دود كوفه سوگند دلهايمان، دشتهاى وسيعى است كه در ان، الاله هاى سرخ و شقايقهاى ارغوانى عشق تو و مولاى تو، روئيده است. مسلم تو از بام قصر قساوت بر زمين نيفتادى. هرگز، كه در دلهاى ازادگان و عدالت دوستان و ظلم ستيزان جاى گرفتى، تو به ميهمانى دلهاى عاشق رفتى و قلبهاى مومنى كه عرش الرحمان گفته شده اند، جايگاه توست اى عبد صالح رحمان.
مى بينمت بر تارك تاريخ، بشكوه ايستاده اى و قامت خونينت از زخمهاى كشيده شدن پيكرت بر سنگفرشهاى كوفه، ستاره باران است. سنگفرشهاى كوى و برزن كوفه، وقتى با بدن مطهرت مماس بودند، بر عرش، پهلو مى زدند، ديگر سنگفرش نبودند بلكه سنگ عرش شده بودند.
تمام ابهاى جهان و بى كرانگى اقيانوسهاى زمين، وآمدار و شرمسار ان لحظه اب خواستن و ابخوردن تو هستند. تا، لب گذاشتى، ظرف اب، بحر احمر شد و ظرفيت و گستره وجود تو را به حكايت نشست.
اه چه بگويم؟ كه مى بينم از بام دارالاماره و از سر دار، بر سرداران جهان، امارت مى كنى و هر جا حق طلب و ظلم ستيزى است مسلم تو شده است.
چاه ها چاله هاى انباشته از آتش و شمشير، گواه روشنى است. بر اين حقيقت آفتابى كه تو آفتابى و تسليم، تسليم توست. اى سلم بزرگ؛ عزت و شرف، بندگان مودب استان رفيع تو هستند و در قدمت به خاك ادب افتاده اند.
اى شهيد پيشتاز كربلا، هنوز، عطر دل انگيز ان سلام ملكوتى كه به عنوان حسين عليه السلام فرستادى در فضاى آسمان فتوت، برادرى و انسانيت، با مشام جان استشمام مى شود و روح را روحانيت و طور سيناى سينه ها را طراوتى تازه مى بخشد.
به سلام قسم،... الملك القدوس السلام... سلامى دل انگيزتر از سلام تو در حافظه تاريخ نيست. سلامى از اسلام ناب يك مسلم.
تو از كوه استوا ترى و استوارى عكس برگردان ضايع و كمرنگى است از تو، از همان ايستادن بر بام و به سلام.
اه... باز هم اه... از اين غم، كه براى عاشقانت، هممين يك غم كافى است تا هيچ گاه به سرور ننشينند، غم جانكاه ان لحظه كه امام نازنين نازدانه ات را بر زانوى مهر نشاند و ديگر دختركان كاروان، نگاه معنى دار و غم الودى به يكديگر كردند و لب گزيدند.
دست مهربان و نوازشگر امام كه بر سر دختر تو كشيده مى شد، اعلاميه اى بود، اعلاميه وصال مسلم به ملكوت تو در عرفه شهيد شدى تا دعاى، عرفه مولى الكونين را تفسير كنى و حماسه مسلم بودن و تسليم نشدن را بيافرينى.
سفير حسين عليه السلام
آنشب كه شهر كوفه در اشوب غم بود
نامه نگاران را قلم تيغ ستم بود
آنشب كه عروس حجله شب شعر ميخواند
اشعار غم با واژه هاى بكر ميخواند
آنشب زمين از پرده دل ناله ميزد
داغ شقايق را به قلب لاله ميزد
آنشب حكومت بود سر تا پا نظامى
حامى يك مامور جلبش صد حرامى
در كوچه اى مرد غريبى راه ميرفت
از بى پناهى در پناه اه ميرفت
مرغ دلش گاهى هواى يار ميكرد
از خستگى گه تكيه بر ديوار ميكرد
در كارگاه لب درنا سفته مى سفت
اسرار دل را اين چنين با باد ميگفت
اى باد صرصر همتى چون وقت تنگ است
چرخ زمان ابستن اشوب جنگ است
دارم بتو من دست استمداد اى باد
چون هستيم را داده ام بر باد اى باد
اينك كه در اين شهر دلدارى ندارم
تنهاى تنها هستم و يارى ندارم
از من ببر در نزد دلدارم پيامى
زيرا كه غير از او ندارم من امانى
از قول من بر گو تو با نور دو عينم
فرزند دلبند على يعنى حسينم
مولاى من از كوفيان قطع نظر كن
كوفه مياعزم سفر جاى دگر كن
مولاى من جان رسول الله برگرد
دانم كه در راهى ولى زين راه برگرد
اينان كه بر لب نعره تكبير دارند
جاى وفا زير عبا شمشير دارند
شمشيرها شان بهر قتلت تيز گشته
پيمانه ها شان از ستم لبريز گشته
با سنگ و تير و نيزه ها شان ميزبانند
آماده از بهر ورود ميهمانند
اى يوسف من پا سر بازار مگذار
پا بر سر بازار اين اشرار مگذار
اينجا متاع عاشقى را مشترى نيست
اين فرقه را كارى بجز غارتگرى نيست
اينان همه ايفا گران نقش خونند
چون بيخبر از سنگر عشق و جنونند
تنها بيا اما مياور خواهرت را
تنها به خواهر ان سه ساله حضرت را
ائى اگر در كوفه اى فخر زمانه
دشمن زند بر خواهر تو تازيانه
ائى اگر در كوفه ميگردد به سيلى
مانند زهرا روى اطفال تو نيلى
ائى اگر در كوفه بينى داغ اكبر
انسان كه رويد لاله ها از باغ اكبر
مرثيه گروهى در شهادت حضرت مسلم عليه السلام
ميا كوفه گل زهرا
ببين شد مسلمت تنها
خداحافظ خداحافظ
شدم قربانيت مولا
حسينم واى حسينم واى (2)
نگر آويزه دارم
غم عشقت بدل دارم
ببين احرام خون بستم
كه حجم را بجاى ارم
حسينم واى حسينم واى (2)
صفا و مروه ام باشى
منا و كعبه ام باشى
مقام و حجر و ركن من
حريم قبله ام باشى
بود ذكر دلم يا رب
بگريم در دل اين شب
كه با اين كوفه ويران
چه سازد خواهرت زينب
حسينم واى حسينم واى (2)
-------------------
محمد عسكرى

نوشتن دیدگاه