حسرت گرفته باز حصار مدينه را
غم تيره كرده است ديار مدينه را
داغ عزاى حضرت صادق فكنده باز
با اشك و اه ما، سر و كار مدينه را
در سوگ امام صادق عليه السلام
مدينه در سوگ تو گريست و فوج فوج مردم غمگين و سوگوار، سالروز رحلت رسول خدا (ص) را به ياد اورند.
رحلت تو، داغى سنگين بود و به خاك سيردنت داغى سنگين تر، سيل اشك از ديدگان جارى بود، تشييع كنندگان، ناباورانه در پى جنازه مطهرت به سوى بقيع رهسپار شدند و مدينه تعطيل شد و هر خانه اى ماتمكده اى حزن الود!
ارى... اى امام صادق عليه السلام
معصومى بودى كه در بقيع به خاك ارميدى، آيا تشييع كنندگانت ميدانستند كه چه كوه عظيمى را بر دوش ميكشد؟ خوشا بر خاك بقيع كه پيكر پاك تو را در بركشيد.
درود بر ام فروه كه مادر والاقدر تو بود و گوهرى چون تو را در دامان پروراند.
اى صادق آل پيامبر:
با بيان بليغ و كلام فصيح، زبان رساى اسلام بودى
با سخنان حكيمانه، منطق استوار و علم سرشار، برگزيده روزگار بودى و بنده شايسته پروردگار
تجسم صبر و اخلاص بودى،
چشمه جود و سخاوت و كوه حلم و بردبارى، نام اور فراست و شجاعت و جلوه هيبت و جلالت.
چهره فروزان اهل بيت بودى و وارث علوم رسالت.
از سالاله پيامبران بودى و عطر و بوى پيامبر را ميدادى و مهابت و شكوه او را داشتى.
اى خورشيد مدينه دانش:
سالهاى سياه، ابرهاى سلطه امويان، آسمان جهان اسلام را تاريك كرده بود و سالهاى تيره تر حكومت عباسيان، مسلمآنان را به تيرگى نشانده بود.
در ميان اين دو فصل سياه و سرد و ابر الود چند صباحى كه خورشيد وجود تو تابيد، اسلام و قرآن را جان بخشيد، نهال حق پا گرفت و افق انديشه ها تابان شد.
دين، زنده به نام تو گشت.
درخت علم، در بوستان كلام تو روئيد.
گلشن فضل از چشمه دانش تو سيراب شد.
كتاب فقه با الفباى جعفرى نگاشته گشت.
وقتى تو سخن ميگفتى، طبيعى بود كه حسودان و عنودان، زبان طعن بگشايند و تيغ دشمنى بركشند. كدام دانشورى را ميتوان شناخت كه از گنج دانشت بهره نبرده باشد؟
كدام معلمى را ميتوان نام برد كه به اندازه تو تربيت مكتب عترت داشته باشد؟
كدام حوزه است كه شاگردى تو بر سر در ان نقش نبسته است؟
كدام فقيه است كه خوشه چنين خرمن حديث تو نيست؟
وقتى چهار هزار قلم، حكمت و حديث و فقه را از عرش بلند علم لدنى تو، بر فرش كتب و دفاتر فرود مى اورند. وقتى چهار هزار شاگرد، همچون نسيمى خوشبوى، از كوى معارف تو گذشته و در پهنه قلمرو اسلام پخش ميشدند و قال الصادق گويان، كام تشنگان معرفت را عطر اگين ميساختند.
وقتى منطق اهل بيت و برهان عترت، قوى تر و بران تر بود. وقتى مردم، گاهى از لابلاى گرد و خاكهاى بر انگيخته بدعت گذاران و تحريف گران، چهره اسلام ناب محمدى را ميديدند و فريفته جذبه هاى ان ميشدند.
وقتى سلسله نورانى راويان احاديث، حلقه اى از تعبد و اطاعت برگرد آل الله ميزدند.
وقتى ابان بن تغلب ها، هشام ابن حكم ها، مومن طاق ها، حامل و ناقل علوم تو بودند. وقتى جميل ابن دراج ها، ابو بصيرها، زراره ها، سماعه فقه، حديث و حكمت را در افق انديشه ها و مزرعه دلها مى افشاندند.
وقتى حمران ابن اعين ها، على ابن حمزه ها، عمار ساباطى ها، جابر ابن حيان ها، مفضل ها، صفوان ها، سيراب شدگانى از كوثر زلال دانش ‍ تو بودند و جامى از اين زمزم جوشان، به جان هاى تشنه مى نوشاندند و كام دلها را با حلاوت مكتب عترت اشنا مى ساختند و نه تنها علم، كه عمل هم مى اموختند و نه فقط دانش كه دين را هم از زبان تو مى گرفتند.
وقتى با تابش مهر درخشان فضايل تو، مجالى براى خودنمايى شب پره ها نمى ماند،...
ارى در ان شرايط، روشن بود كه خفاشان كور سو، نگذارند فروغ فروزانت جلوه گرى كند.
و اينگونه بود كه تو، در عين شهرت و اعتبار و نفوذ و محبوبيت، همچنان مظلوم بودى و مظلومى اى امام صادق عليه السلام تو ناصر حقايق، دچار منصور دوانقى بودى، ان باطلى كه لباس حق پوشيده و جامه خدمت و خلافت به بر كرده بود تا رعيت را در هيات شبانى بفريبد و گرگ ايمان و جان آنان شود.
شهادت تو، نشانى از مظلوميت خط اهل بيت بود. و بايد به حق گفت كه تو امام صادقان و صادقى از امامانى.
قايق شكسته
اى مهر تو بهترين علايق
جانها به زيارت تو شايق
ما را نبود به جز خيالت
يارى خوش و همدمى موافق
بيمارى روح را دوا نيست
جز مهر تو اى طبيب حاذق
اى نور جمال كبريائى
اى نور تو زينت مشارق
روز يكه دميد نور خلقت
رخسار تو بود صبح صادق
از جلوه تو تبارك الله
فرمود به خلقت تو خالق
حسن تو خود از جمال زهراست
اى زاده بهترين خلايق
بر تخت كمال و تاج عصمت
آخر كه بود بجز تو لايق
تفسير كمال ايزدى بود
گفتار تو اى امام صادق
باشد سخن تو جاودانى
بوده است چو با عمل مطابق
افسوس شدى شهيد آخر
از حيله ناكسى منافق
از داغ تو شد جهان عزادار
زيرا به تو عالمى است عاشق
ماتم زده ايم و غم چو درياست
دلها همه چون شكسته قايق
اندم كه حسان فكر ياريم
ما راست ز بهترين دقايق
مرثيه گروهى، در شهادت امام صادق عليه السلام
امشب امام هفتم تنها بگريد
منصور دون بخندد، زهرا بگريد
شد پاره قلب قرآن ناطق
امام صادق، امام صادق (2)
استاد كل هستى با جسم خسته
رفته از اين جهان با، دل شكسته
دردا كه كشته منصور مولاى ما را
فرزند زهرا و حجت خدا را
شد پاره قلب قرآن ناطق
امام صادق، امام صادق (2)
يا رب من ارزوى مدينه دارم
شايد به خاك قبرش صورت گذارم
دوباره داغ شيعه گرديده تازه
دارد نگاه حسرت بر ان جنازه
شد پاره قلب قرآن ناطق
امام صادق، امام صادق (2)
آخر ز زهر منصور، مولا فدا شد
اعضاى او چو قرآن، از هم جدا شد
تا بوت او به دوش اهل مدينه
زهرا زند از اين غم بر سر و سينه
شد پاره قلب قرآن ناطق
امام صادق، امام صادق (2)
-------------------
محمد عسكرى

نوشتن دیدگاه