فصل دهم در مناسبتهاى ماه شوال المكرم اول شوال عيد سعيد فطر و وداع ماه مبارك رمضان
عيد صيام آمد و ماه صيام رفت
لطف تمام آمد و فيض تمام رفت
شد عيد فطر و لطف خدا باز تازه شد
گرد غم گناه ز جان عوام رفت
عيد فطر، مظهر تجديد حيات
عيد در بينش انسانساز اسلامى، از بار فرهنگى خاص و سازنده اى برخوردار است، و بيانگر بازگشت انسان به خدا، ان مظهر كمال مطلق است و با انجام خالصانه ترين بندگيها جشن گرفته مى شود. عيد در نگرش توحيدى، نه تنها روز غفلت و بى خبرى به شمار نمى رود، بلكه روز اگاهى، پاكى، فضيلت، معنويت، كمال جويى، و روز تجديد حيات انسانهاست. سمبل بارز اين ارزشهاى الهى و معنوى، عيد فطر است؛ عيدى كه به دنبال يك ماه تزكيه و تهذيب درون و برون از تمام مظاهر و حركتهاى شيطانى نمودار مى شود و همانند خورشيدى در افق امت پاك اسلامى - كه در كلاس رمضان درس اموخته - و فروغ ان، جانبهاى پاك اسلامى - كه در كلاس رمضان درس اموخته - و فروغ ان، جانهاى پاك را خط و درخششى خيره كننده مى بخشيد.
ارى، در مكتب ما پايان رمضان يك جنبش، يك تحول و يك آغاز است. اما تحقق اين تحول در صورتى است، كه به راستى حقيقت رمضان را دريافته باشيم و حلول ماه را در درونمان ديده باشيم. در چنين هنگامه اى كه اشعه زرين فام ماه در پهندشت زمين وجودمان بردميده و عيد فرا رسيده است، همه بايد شادمان باشند، غبار غم از چهره فرو ريخته و هيچ نشانى از ياس ديده نشود.
بايد همه با هم به صحرا برويم، كوچك و بزرگ، شهرى و روستايى، پير و جوان، زن و مرد... از قلب شهر بايد گذشت، اما نه خاموش، كه با فرياد؛ ان چنان كه همه ان را بشنوند؛ در همه مغزها فرو رود؛ همه قلبها را به بلرزاند و از همه مرزها بگذرد.
اما رمضان كه تمام شد، رسالت، آغاز مى شود. ارى كسى كه مدرك رمضان را در عيد فطر مى گيرد، سخت مسئول است، و چشمها سخت نگران كارش و اندازه صداقتش. و با خدا پيمان بستى؛ تو در اين اردوگاه در كنار برادرانت و به رهبرى بهترين اموزگارانت شب و روز كوشيدى. ان من دروغينت را شكستى و به ان من حقيقى نزديك شدى، ديگر تو ان فردى نيستى كه بسيار مى خوابيد، بسيار لذت مى برد، بسيار مى هراسيد و بسيار فريب مى خورد. تو اكنون فردى هستى كه بسيار اگاه است و بسيار فعال و پركار است، بسيار فداكار است، بسيار محكم و سخت است، عاشق مردم است، دوستدار ازادى و عدالت است، دشمن سياهى و جنايت است، بيزار از نيرنگ و فريب است، بنده مخلص خدا و معتقد به مكتب ازاديبخش محمد (ص) است. تو اكنون ان موجود ناتوانى نيستى كه مى ساختند، بلكه افريدگارى هستى كه مى سازى، خلق مى كنى و دگرگون مى نمايى. تو ديگر ان مومن عزلت گزين نيستى كه كارش نه به نمرود بود و نه به ابراهيم. تو حالا يك پارچه آتشى؛ يك فريادت يك صاعقه، يك شهاب، يك طوفان، يك سيل خروشان عليه پليديها. اما تو كه تا اين حد اوج گرفته و به خدا نزديك طوفان، يك سيل خروشان عليه پليديها. اما تو كه تا اين حد اوج گرفته و به خدا نزديك شده اى، هشيار باش كه شيطان نمرده است، دشمن بيكار نشسته و وسوسه هاى درونت پايان نيافته است. بكوش تا هميشه يا در اردوگاه رمضان باشى يا در جبهه محرم، كه تنها در اين صورت به عنوان اسوه ايثارها و فداكاريها، اسطوره فريادها و خروشها و مظهر جهادها و پيكارها بر تارك جامعه - بلكه تاريخ بشريت - مى درخشى و درس استقامت و پايدارى در مسير تحقق ارمانهاى الهى و انسانى مى دهى و به عنوان سند زنده و افتخار آفرين انقلاب، جاودانه مى مانى و مى توانى عيد را با تمام وجودت جشن بگيرى و الهامبخش انسانهاى ازاده و تشنگان چشمه زلال حق و حقيقت باشى و در درياى بيكران الطاف خداوندى غوطه ور گردى و بر قله كمال انسانى عروج نمايى. اين است آخرين درس رمضان كه بايد فرا گرفت. و اميد ان كه با چنين روحيه و درك و شناخت، عيد سعيد فطر را به يكديگر تبريك و تهنيت بگوييم.
وداع با رمضان
بر سفره رمضان نشستيم و از خوان آسمانى خداوند لقمه هاى راز بر گرفتيم؛ بال در بال ملايك به ملكوت پرواز كرديم. يك ماه بر سفره خداوند ميهمان بودن، وجود ما را به خصلت دوستان خداوند اذين بست و اينك به عيد فطر در آمديم.
در ماه صيام گرسنگى و تشنگى را تجربه كرديم. دهان، چشم، گوش و فكرمان را از شبهه ها برحذر داشتيم. پاكى را در همه اعضا و جوارح خويش جارى و سارى كرديم و پاك شديم. به صفت پارسايان اراسته شدن، عرصه و مجال مى طلبد و حضرت حق اين عرصه و مجال را در رمضان فراهم آورده است. به نشان پارسايى در عيد فطر به سفره نيازمندان رونق مى بخشيم و يك صاع از غذاى خويش را به آنان هديه مى دهيم. سنجه فطريه مومن، ظرف وجود اوست. دل مومن در فراخناى هستى نمى گنجد و مملو از بركات نور است. نور دل خويش ‍ را بر تاريكيها مى افكنيم و روشنى صفا و طراوت را همه جا گستر مى كنيم.
روزه باز ايستادن از بديها و گسترش نيكيهاست و سنت خداوند گسترش ‍ پاكيهاست. قبل از بعثت رسول بزرگ خداوند، خاتم پيامبران حضرت محمد مصطفى (ص)، نيز روزه در ميان گذشتگانى كه بر جاده شريعت انبيا گام مى زند، وجود داشت، همچنان كه كلام حضرت حق نيز بر اين سخن ناطق است. آنجا كه مى فرمايد:
يا ايها الذين امنوا كتب عليكم الصيام كما كتب على الذين من قبلكم. خداوند جهان را بر مدار پارسايى خلق فرموده است. از همين روست كه مفسرين در تعريف اينكه نخستين صايم روزگار چه كسى بوده است، سابقه امر را به حضرت ادم مى رسانند كه وى روزه دار نخستين بوده است.
اين ركن از مسلمانى، زداينده دل از زشتيها و پليديهاست و مومن هرگز به لباس ‍ لئامت و پستى الوده نمى شود. روزه ركن كامل كننده وجود مومن است.
در رمضان حضرت حق بنده خويش را به ازمون فرا مى خواند تا بزرگى و عظمت مخلوق خويش را به جهان خلقت بنماياند.
اراده ادمى در چشم فرو پوشيدن از هر انچه كه نفس ادمى طالب ان است و انسان با روزه ان را به سكون و سكوت و ارامش مى خواند و به همگان نشان مى دهد كه ادمى برترين مخلوقات و جانشين خداوند است.
رمضان فرصتى است تا آنان كه از تنعات دنيوى برخوردارند، با نيازمندان همسفره شوند و سختيهاى گرسنگى و تشنگى و ضعف وجود ادمى را در يابند، وجودى كه در صورت انحراف از مسير حق مى تواند اكنده از كبر و خود بينى و رعونت شود و بندگى حضرت حق و خدمت به افريدگان دست آفرينشگر خداوند را از ياد ببرد. روزه ادمى را به شناختى واقعى از ظرفيتهاى وجود خويش وا مى دارد و تواناييهاى نشكفته وجود را بر او كشف مى كند.
در عيد فطر با رمضان وداع مى كنيم و به نشانه تعلق خاطر به ماه خود سازى و نزول وحى در عيد فطر، نخست با نماز پيوند خويش را با حضرت حق استوارتر مى كنيم، پس، ان گاه بر سفره طعام مى نشينيم و از رزق خداوندى تن را بهره مى دهيم تا در خدمت خداوند قوى شود كه نظام خلقت همه در خدمت ادمى است و ادمى بايد از اين نعمات به درستى بهره گيرد.
وداع با رمضان بدرودى از سر شناخت و اگاهى است. رمضان به ما درس ‍ پاكيزگى روح و تن داد و توفيق داد كه در درياى روحانيت او غوطه خوريم و هواجس دنيوى را از خويش به دور كنيم.
تا رمضانى ديگر، به تبعيت از فرمان خداوند از سفره رزق او بهره مى گيريم و ابزارهاى شناخت و معرفت خويش را به روزه وا مى داريم تا شوايب و ناراستى در معرفت ما نسبت به حق و مخلوقات حق و مخلوقات حق راه نيابد و خدايى شويم.
وداع اى استان عصمت الله
وداع اى ماه عشق و جوشش و شور
وداع ماه حق و تابش نور
وداع اى شافع مقبول درگاه
وداع اى استان عصمت الله
چه دلهاى فسرده شاد كردى
چه جانهاى گران ازاد كردى
چه دولتها به ارزانى كه دادى
چه درهايى به رحمت برگشادى
چه افرادى ز تو سامان گرفتند
برات از آتش و شيطان گرفتند
شياطين را همه در بند كردى
ولى الله را خرسند كردى
لقاى حق كه بس ميبود دشوار
رهش را يمن تو گرديد هموار
تو خود نور خداى مهربانى
جمال حضرت ان دلستانى
در اين مدت كه مهمان تو بوديم
به دامان امان بخشت غنوديم
تقلايى اگر كرديم گه گاه
رضايت را به جان جستيم اى ماه
چو بر چينى به صد اعزاز دامان
شمار اور سراج از اهل ايمان
-------------------
محمد عسكرى

نوشتن دیدگاه