بيست و يكم رمضان شهادت مولى الموحدين، يعسوب الدين حضرت على ابن ابى طالب عليه الصلوه و السلام
از على عليه السلام بانك اذان امشب بگوش ما نيامد
مسجد كوفه پر از جمعيت و مولا نيامد
نخلهاى كوفه مى گريند و مى گويند با هم
آنكه شد با اشك چشمش ابيار ما نيامد
شامگاه غم انگيز
امشب شيعه ماتم زده است، امشب شيعه سوگوار است، امشب شيعه عزادار است و امشب نه تنها شيعه كه انسانيت نيز به سوگ نشسته است و امشب نه تنها انسانيت كه بايد گفت كائنات همگى سر در گريبان خويش فرو برده اند و ماتم زده و سوگوار به عزادارى مشغولند امشب موجودات خواب ندارند چرا كه يتيمان نيز در مرگ پدر چشم، برهم نمى نهند كه ديدگانشان گريان است و اشكبار. ارى امشب همه يتيمند، همه، كه ديگر پدر در كنارشان نيست و يتيمى را مستمندان و بيوه زنان و كودكان خوب احساس ميكنند. امشب ديگر در كلبه هاى خاموش و مطرود كوفه، سوسوى نورى به چشم نمى خورد، امشب ديگر در كوچه هاى تاريك و دور افتاده شهر، صداى پايى بگوش نميرسد، ارى ديگر او نميايد، امشب چشمان بى رمق اطفال بى پناه تا سپيده دمان، بر استانه در به انتظار مى ماند. امشب سفره هاى تهى مانده از غذا، در گوشه هاى شهر به انتظار نشسته اند و ان كودك يتيم در كنار مادر، به اميد از راه رسيدن او لحظه شمارى ميكند.
ارى! امشب على نميايد، كه او امشب ميهمان پيامبر است و در كنار همسر، اما بى حسن، بى حسين كه اينان نيز يتيم ماندند.
اى على، اى على، اى پدر، اى يار بى پناهان، امشب ديگر نخلستانهاى كوفه تو را در كنار خويش نمى بينند، امشب زمين از قعر وجود، از ژرفناى چاه، فريادش، ناله اش بر آسمان بلند است، چرا كه ديگر همناله اش على را نمى بيند.
اى على عليه السلام، بگو كه امشب چه كسى مشك بيوه زنان شهر را بدوش  خواهد كشيد، بگو كه امشب ان كودك بى پدر، ان دخترك يتيم، چه كسى را در كنار خويش احساس ميكند، ان بيوه زن دردمند شهر، در اوج سكوت و بى ياورى، به چه كسى پناه آورد؟ اى على عليه السلام بگو كه ديگر محراب مسجد كوفه، جايگاه چه كسى جز تو باشد و بر سجده گاه تو، چه كسى جز تو سر بر سجده گذارد؟ ارى محرابت نيز يتيم شد و سجده گاهت نيز. و راستى هم اى كاش على نرفته بود، اى كاش سياهى و ظلمت شب، مانده بود و ايكاش تيغ سپيده نوزدهم، پرده سياه و ظلمانى شب را ندريده بود، اى كاش على انروز اذان نگفته بود، اى كاش على در ان سحرگاه، خوابيدگان مسجد را بيدار نكرده بود، ميخواهم بگويم، بلكه فرياد بزنم كه اى كاش على عليه السلام به نماز نايستاده بود و پيشانيش را بر سجده گاه محراب مسجد كوفه نساييده بود كه از اينچنين گردد و بدينسان خلقت و كائنات عزادارى گردند.
اما چه مى توان كرد و چه ميشود گفت؟ او، على است، فرزند ابوطالب داماد پيامبر است، پدر حسين است، همسر فاطمه و عاشق الله است و شيفته شهادت، دلبسته پيوسته الله و سر گشته دوست كه بگاه شهادت و در هنگامه راز و نياز با معبود، با اوائى برخاسته از دل، با بانگى به رسائى رسا بودن، با فريادى مايه گرفته از ژرفناى وجود، صدا برداشت كه فزت و رب الكعبه.
و اما اينك اى على، در شامگاهى غم انگيز، با حالتى غمگنانه، و با چشمانى غمبار و با دلهائى غمزده گردهم آمده ايم و در غم از دست دادنت به سوگ نشسته ايم، ام بدان كه عشق تو با هستيمان، عجين گشته است و نام تو در ذره ذره وجودمان حك شده است و اينك ما با عشقى اينچنين و حالتى اندوهگين، شهادت جانگدازت را به فرزند بزرگوارت امام مهدى ارواحنا و ارواح العالمين لتراب مقدمه الفداه تسليت ميگوئيم و از پيشگاه احديت طلوع فجر و ظهورش را مسئلت داريم.
در سوگ على
ديشب اجل ساقى بزم هل اتى بود
در دست او پيمانه قالوا بلى بود
ديشب شفق اشعار جنگ بدر مى خواند
در گوش هستى ايه هاى قدر مى خواند
ديشب سحر با مرغ شب هم ناله مى شد
هم ناله از داغ نخستين لاله مى شد
ديشب على سوز دلش را ساز مى كرد
گه ديده را مى بست و گاهى باز مى كرد
ديشب تمام اهل خانه جمع بودند
پروانه گرد بستر يك شمع بودند
ديشب رخ خونين مولا زرد مى شد
بازار گرم داورى ها سرد مى شد
ديشب حسن پيراهنش را چاك مى كرد
خونابه فرق پدر را پاك مى كرد
ديشب حسينش مهد غم را تاب مى داد
وقت عطش در دست بابا اب مى داد
ديشب چو نى كلثوم زارش زار مى زد
آتش به جان با ياد ان افطار مى زد
ديشب على بر زينب خود نوش مى داد
زينب سخنهاى پدر را گوش مى داد
مى گفت با زينب كه اى ارام جانم
فردا سلامت را به مادر مى رسانم
از ناله ات قلب پدر را ريش دارى
كم گريه كن چون گريه ها در پيش دارى
بايد بينى طشت پر لخت جگر را
بايد ببندى بعد او بار سفر را
بايد به دشت كربلا منزل گزينى
تا آنكه داغ شش برادر را ببينى
بايد ببينى جسم اكبر پاره پاره
گلبوسه تير و گلوى شير خواره
بايد چو لاله داغ روى داغ بينى
هفتاد و دو داغ و خزان باغ بينى
بايد ببينى هيجده سر در مقابل
بر روى نيزه كو به كو، منزل به منزل
بايد كه خصم فرقه نامرد گردى
با مادر خود فاطمه همدردى گردى
بايد كه ان پهلو ز ضرب در شكسته
بيند تو را مانند بابا سر شكسته
مرثيه گروهى، در شهادت مولا على عليه السلام
مسجد خموش و محراب ماتم گرفته
از سوز اه زينب آتش گرفته
شد كشته حيدر - ساقى كوثر
على على جان - على على جان
مسجد به ناله گويد - مولا كجا رفت
زينب به گريه نالد تنها چرا رفت
شد كشته حيدر - ساقى كوثر
على على جان - على على جان
اى كودكان به ديوار صورت گذاريد
شير از براى مولا ديگر نياريد
شد كشته حيدر - ساقى كوثر
على على جان - على على جان
امشب به زهرا همسرش پيوسته مولا
چون پهلوى زهرا سرش بشكسته مولا
گويد به يادش - پيوسته كلثوم
باباى مظلوم - باباى مظلوم
شد كشته حيدر - ساقى كوثر
على على جان - على على جان
-------------------
محمد عسكرى

نوشتن دیدگاه