دل به مهر آل احمد منجلى داريم ما
والى ملك ولايت را ولى داريم ما
اينهمه نعمت كه مى بينى به ما بخشيده اند
از يم جود حسين ابن على عليه السلام داريم ما
حماسه عاشورا
در چشم انداز سرخ و خط خونين شهادت، محرم جلوه اى ديگر دارد و جلائى نو!
و در آسمان پر ستاره ايثار و جهاد، عاشورا چونان كوكبى خونين درخششى ويژه دارد.
آرى... آنك خداى خواست كه خون را به قيام بيند و رايت سرخ حقيقت و راستى را به تماشا ايستد، خو اى، ذلت باطل و پليدى را به نظاره بنشيند.
آنك... مشيت رب الارباب بر اين شد كه رزمى سرخين بر پا شود، نور و ظلمت در مصاف شوند و حق و باطل به پيكار بر خيزند تا حماسه اى پرشكوه تحقق يابد و آوازه اش در هميشه تاريخ بماند.
61 سال از هجرت پيامبر(ص) مى گذرد، و اينك حسين (ص)، هم او كه در مهبط وحى جبرائيل و در دامن پاك پيامبر، پرورش يافته است، پرچم امامت را در راستاى رسالت ابراهيم خليل الله عليه السلام و محمد رسول الله (ص) بر دوش  گرفته است تا كاروان بشريت را تا دروازه هاى نور، راه بنمايد و كشتى نجات انسان را در شط سرخ شهادت، به پيش راند.
در سويى سپاهيان جبهه نور و مناديان حق و راستى قامت كشيده اند و در ديگر سوى لشكريان شب و آواز گران سياهى و پليدى به صف شده اند و خورشيد عاشورا نظاره گر اين پيكار خونين و نبرد سرخ!
خورشيد آمده است تا سر انجام نبرد را در سينه بنگارد و بر گوشهاى همه آيندگان تاريخ قصه را باز گويد.
و حسين (ص) زره به تن كرده است! تنها با 72 تن يار در برابر انبوه سپاه كفار!
خاك كربلا، به انتظار كه رزميدن رزمگران جبهه حق و يزيديان شب زده را به تماشا بنشيند.
و عاقبت، انتظار به پايان مى رسد و رزم آغاز مى شود، حسينيان را شور و ولوله مى افتد كه به زودى در بسترى سرخ، پيامبر را بر بالين خويش مى بينند و بهشتيان جنت خداى را ديدار مى كنند.
و در ديگر سوى، خفا شان شب را هراس مى افتد كه بزودى سپيده نور، قلب سياهى را مى شكافد و پايان هستى شب را اعلام مى كند.
حسينيان، حق حق گويان بر سپاه كفر مى تازند و با نداى تكبير، بر جنگل انبوه سپاه خصم يورش مى برند، تا با آتشفشان خونها شان در خيمه هاى شرك و كفر يزيدى، آتش به پا كنند و در دامن شب، شرر افكند.
اينان قامت كشيده اند تا رسم جانبازى و ايثار و شهادت در راه عقيده را براى همه تاريخ به نمايش گذارند و پيكرهاى خونين شان را سند رسوائى باطل و باطل گويان تاريخ قرار دهند.
ظهر عاشورا است و اوج داغى صحراى تفتيده كربلا و خورشيد مى گرديد بر تن هاى فتاده بر خاك، بر تربت خون گرفته زا جساد بى كفن.
بر پيكره هاى پاره پاره و بى سرو بى دست مناديان توحيد،
و حسين نظاره مى كند، شكوه حادثه را، عمق قساوت قابيليان و اوج ايثار ياران را و دانه هاى اشك، بر گونه هاى ملتهبش در آبشار نور خورشيد چون در مى درخشيد.
او آمد و زمين و آسمان را آشتى ديرينه داد. كعبه را جلاى پاك حقانيت حق، و مكه را جايگاه شاهدان حق پرست، بردگان را آزاد ساخت و تنها بنده خاص  خدا ناميد شان. بندگان زور را رها كرد و بندگان زر را مخلص ساخت و ره گم كردگآن را چراغ هدايت گشت و ره يافتگان را هادى حق.
او آمد، كوران را چشم حقيقت بين، كران را گوش شنوا و لالان را ندائى حق رسان بخشيد. مردگان را از خون شهيد جلوه اى تازه ساخت و همه را شهيد شاهد كرد و عاشق حق.
او آمد تا با زندگى سراسر مبارزه خويش، با دعوت خود به ما درس ايمان و جهاد دهد و با زندگى جانگذار خويش بما ياد داد كه در راه برانداختن ظلم و ظالم رودخانه هايمان را غرق خون سازيم و از خون وضو بگيريم و تنهايمان را سنگر سازيم، ولى ظلم را نپذيريم و با دستان خون آلوده خويش، پرچم حق را بر فراز بلندترين قله هاى استقامت و پايدارى استوار سازيم.
بما اموخت كه اى انسان آزاده، آنجا كه نميتوانى سر بلند زيست كنى، سر بلند بمير. آنجا كه طپش توانستن در تو خاموش شد، سرود بايستن سركن و آنجا كه رنگ رخسارت از شدت ظلم و جهلها به زردى گرائيده از خون وضو بسازد و بر سجاده گلگونت سربنه.
آرى آرى او آمد، نامش محمد بود و كنيه اش ابوالقاسم.
او جلوه اى از نور حق بود، از تبار هابيل و از نسل ابراهيم عليه السلام
او خاتم النبيين، وارث المرسلين، محبوب العامين،
رسول گرامى خدا حضرت محمد ابن عبد الله عليه السلام بود.
دو ناخدا
فروغ ديده آمد. سرور سينه آمد
ظهور اين دو آيت. خوش هم قرينه آمد
خزينه رسالت خالى شد از گهرها
والاترين جواهر، از آن خزينه آمد
دو ناخداى امكان بهر نجات انسان
هر يك به جلوه خاص، در اين سفينه آمد
از مطلع رسالت. و ز مشرق امامت
خورشيد مكه سرزد، ماه مدينه آمد
آن خاتم النبيين، وين صادق الائمه
جبرئيل كويشان را، عبدى كمينه آمد
احمد كه با ظهورش. شد دفن بت پرست
صادق كه عشق رويش، در دل دفينه آمد
آن تا دهد به عالم، عشق و اميد برخاست
اين تا برد ز دلها، نفاق و كمينه آمد
شكست زين دو قدرت، بتهاى جهل و الحاد
انسان كه بارش سنگ بر ابگينه آمد
تنها نشد مويد در مدحشان ثنا خوان جبرئيل هم غزلخوان، در اين زمينه آمد
سرود ميلاد حضرت رسول اكرام ص و حضرت امام صادق عليه السلام
فرخنده ميلاد محمد آمد
ختم پيمبران سرمد آمد
مولد صادق آل محمد
مقارن گشته با ميلاد احمد
مبارك، مبارك بادا، مبارك بادا
ز يمن مقدم رسول خاتم
معطر آمده محيط عالم
مولد صادق آل محمد
مقارن گشت با ميلاد احمد
مبارك، مبارك بادا، مبارك بادا
عرش كبريا نويد آمده
كه مسلمين عيد آمده
بدر منورى پديد آمده
حامل قرآن مجيد آمده
مبارك، مبارك بادا، مبارك بادا
ولادت ختم رسولان آمد
محمد آن حبيب جآنان آمد
بر جسم پيروان او جان آمد
بر حرمتش جهان گلستان آمد
مبارك، مبارك بادا، مبارك بادا
به هفتده ربيع دو ماه تابان
ز تارك سپهر دين و ايمان
براى دادن پيام جانان
دميده با سراج لطيف يزدان
مبارك، مبارك بادا، مبارك بادا
مرثيه گروهى در ماتم عاشورا
شب و روز عاشورا
امشب شهادتنامه عشاق امضا مى شود
فردا ز خون عاشقان، اين دشت دريا مى شود
امشب كنار يكديگر، بنشسته آل مصطفى
فردا پريشان جمعشان، چون قلب زهرا مى شود
واويلتا - واويلتا
امشب بود بر پا اگر، اين خيمه ثار الهى
فردا به سمت دشمنان، بر كنده از جا مى شود
امشب صداى خواندن قرآن بگوش آيد ولى
فردا صداى الا مان زين دشت بر پا مى شود
واويلتا - واويلتا
امشب رقيه حلقه زرين اگر دارد به گوش
فردا دريغ اين گوشوار از گوش او وا مى شود
امشب به خيل تشنگان، عباس باشد پاسبآن
فردا كنار علقمه، بى دست، سقا مى شود،
واويلتا - واويلتا
امشب كه قاسم زينب گلزار آل مصطفاست
فردا ز مركب سرنگون، اين سرور عنا مى شود
امشب بود جاى على، آغوش گرم مادراش
فردا چو گلها پيكرش، پامال اعداء مى شود
واويلتا - واويلتا
امشب گرفته در ميان، اصحاب، ثار الله را
فردا عزيز فاطمه، بى يار و تنها مى شود
ترسم زمين و آسمان، زيروز بر گردد (حسان)
فردا اسار تنامه زينب چو اجرا مى شود
واويلتا - واويلتا
-------------------
محمد عسكرى

نوشتن دیدگاه