كلمه (يتلوا) از ماده تلاوت است. به هيچ مدركى بر نخورده ايم كه تلاوت به معنى خواندن از رو باشد. آنچه مجموعا از كلمات اهل لغت و از موارد استعمال كلمه (قرائت) و كلمه (تلاوت) فهميده مى شود اين است كه هر سخن گفتن، قرائت يا تلاوت نيست. قرائت و تلاوت در موردى است كه سخنى كه خوانده مى شود مربوط به يك متن باشد، خواه آنكه آن متن از رو خوانده شود يا از بر، مثلا خواندن قرآن، قرائت و تلاوت است، خواه از روى مصحف خوانده شود و يا از حفظ، با يك تفاوت ميان خود اين دو كلمه: تلاوت اختصاص دارد به خواندن متنى كه مقدس باشد، ولى قرائت اعم است از قرائت آيات مقدس و چيز ديگر. مثلا صحيح است گفته شود (گلستان سعدى را قرائت كردم)، اما صحيح نيست گفته شود (گلستان سعدى را تلاوت كردم).
و در هر حال، اينكه آن متن از بر خوانده شود يا از رو، نه در مفهوم قرائت دخالت دارد و نه در مفهوم تلاوت. عليهذا آيه فوق الذكر جز اين نمى گويد كه پيغمبر آيات قرآن را كه بر صفحاتى نوشته شده است براى مردم تلاوت مى كند.
اساسا چه احتياجى هست كه پيغمبر هنگام تلاوت آيات قرآن، از رو بخواند؟ قرآن را صدها نفر از مسلمانان حفظ بودند، آيا خود پيغمبر از حفظ نبود و نيازمند بود از رو بخواند؟ خداوند حفظ او را خصوصا تضمين كرده بود (سنقرئك فلا تنسى) (1).
مجموعا معلوم شد كه از آيات قرآن به هيچ وجه استفاده نمى شود كه رسول خدا مى خوانده و يا مى نوشته است، عكس آن استفاده مى شود، و فرضا استفاده شود كه آن حضرت مى خوانده و مى نوشته است، تازه مربوط به دوره رسالت است و حال آنكه مدعاى مشاراليه اين است كه رسول خدا قبل از رسالت مى خوانده و مى نوشته است.
---------------------------------------------
1-اعلى / 6.
-------------------------------------
استاد شهيد مرتضي مطهري