وقتى ابوطالب در مكه از كار قريش و انتخاب نمايندگان و اعزام آنها با هدايا به سوى حبشه، آگاه شد،ابياتى چند مبنى بر تشويق نجاشى در حمايت از مسلمانان و دفاع از آنها سرود و براى وى به حبشه فرستاد. ترجمه ابيات اين است:
- اى كاش مى‏دانستم كه جعفر در آن نقطه دور چه مى‏كند، و عمروعاص و دشمنان ما مسلمانان چه خواهند كرد؟
- نمى‏دانم جعفر و همراهان از حمايت نجاشى برخوردار شده‏اند، يا نجاشى آنها را از نظر انداخته است؟
- اى پادشاهاه حبشه! تو از هر نسبت ناپسند پيراسته‏اى.
تو مردى بزرگوار و گران قدرى، به همين جهت هر كس رو به تو آورد سختى نخواهد ديد.
- بدان كه خداى جهان تو را با پناه دادن به كسان مؤمن و بى‏پناه بيش از پيش تاييد و قويت‏خواهد كرد، و همه گونه اسباب خوش بختى را برايت فراهم مى‏آورد.
- تو وجودى فيض بخشيى كه فيضت عام و دوران و نزديكانت از فيض وجودت بهره مى‏گيرند. ( سيره ابن هشام - جلد 1 ص 222)
------------------------------
على دوانى

نوشتن دیدگاه