173. آن آقا كه زخم فراوان داشت
جناب حجت الاسلام و المسلمين آقاى حاج شيخ محمد صادق آل طاهر، امام جماعت مسجد جامع خمين طى مكتوبى به دفتر انتشارات مكتب الحسين عليه السلام دو كرامت مرقوم فرموده اند كه ذيلا مى آوريم :
آقاى مشهدى عبدالله مى گويد: سال ها مبتلا به بيمارى بسيار سختى بودم . در ايام عاشورا به فرزندم گفتم : مرا امشب به مسجد ببريد تا به بركت سيد سالار شهيدان از اين بدبختى نجات پيدا كنم .
فرزند مشهدى عبدالله ، پدر را روى شانه هاى خود مى گذارد و به مسجد مى برد. مشهدى عبدالله مى گويد: پروردگارا! اگر من به بركت آقا و سيد شهيدان شفا يافتم ، چهار گوسفند نذر حضرت قمر بنى هاشم ابوالفضل العباس عليه السلام نمودم . پاى منبر مشغول گريه و ناله بودم . مرحوم آيه الله شيخ عبدالوهاب برهانى روى منبر از شهادت روضه حضرت قمر بنى هاشم عليه السلام مى خواند. من هم با دلى پر درد توسل به حضرت قمر بنى هاشم عليه السلام داشتم . كاملا برايم همه چيز روشن شد، ديدم سه نفر آقا وارد مسجد شدند. دو نفر از آن بزرگواران سيد بودند و نور جبين آنها تمام مسجد را روشن كرده بود. يك نفر از آنها كه مرا به خود جلب كرده بدنش زخم فراوان داشت . نفر دوم هم فرق سر مباركش شكافته شده بود و دست در بدن نداشت .
نفر سومى ، روحانى بود و در خدمت اين دو بزرگوار ايستاده و دفترى در دست داشت . نام تمام عزاداران حضرت اباعبدالله الحسين عليه السلام را يكى يكى نوشت تا نوبت به من رسيد. يك نگاه بسيار عميقى به من نمود و رو كرد به آن روحانى و گفت اسم تمامى عزاداران را نوشتيد؟
آن روحانى عرض مى كند: بلى ، اسامى همه را نوشتم . آن آقا كه زخم فراوان داشت رو كرد به آقا قمر بنى هاشم عليه السلام و فرمود: همه رانوشتيد؟ عرض كرد: بلى سيدى و مولاى .
مشهدى عبدالله مى گويد: از پشت سر صدا زدم : پدر و مادرم فدايت ، نظر لطف و عنايتى به اين بنده ناچيز و خدمت گزار خاندان عصمت و طهارت بنماييد. آقا جان ، مدت چند سال است مبتلا به مرضى شده ام ، هر چه داشتم خرج كردم ، نتيجه نگرفتم .
وقتى آقا صداى مرا شنيد رو به سوى بنده ناچيز نمود و بالاى سرم ايستاد و به آن روحانى فرمود: اسم مشهدى عبدالله را بنويسيد.
رو كردم به آقا قمر بنى هاشم عليه السلام كه دست در بدن نداشت ، تا از پسر زهرا عليهاالسلام سيد الشهداء بخواهد تا نزد پروردگار متعال واسطه شود كه خدا مرا شفا دهد، يا مرگم را برساند تا از اين بدبختى نجات پيدا كنم . آقا قمر بنى هاشم عليه السلام رو كرد به برادرش و عرض كرد: آقاجان ، تو را به جان مادرم فاطمه زهرا عليهاالسلام مرحمتى به اين بنده خدا بفرماييد، يا اين كه لقب باب الحوائجى را از من بردارد. حضرت سيد الشهداء امام حسين عليه السلام به حضرت قمر بنى هاشم ابوالفضل العباس عليه السلام فرمود به مشهدى عبدالله بگو ازجاى خود حركت كند. با صداى بلند به من فرمود: مشهدى عبدالله ، خداى متعال شما را به بركت خاندان رسالت و امامت شفا عنايت فرمود.
مشهدى عبدالله رو مى كند به آن روحانى كه آقا اسم شما چيست ؟
مى فرمايد: من شيخ احمد كايكانى هستم ، فرزند ابوالقاسم ملقب به ناظم الشريعه . از خواب بيدار شدم ، كسى را در ميان مسجد نديدم . من كه سال ها مبتلا به مرض بودم و قادر به حركت نبودم ، مردم ريختند اطراف من و گفتند: مشهدى عبدالله ، شما را چه كسى شفا عنايت فرمود؟
عرض كردم : آقا قمر بنى هاشم ابوالفضل العباس عليه السلام سقاى داشت كربلا.
174. فقط توانستم بگويم : با اباالفضل 
جناب حجة الاسلام و المسلمين حامى و مروج مكتب اهل بيت عصمت و طهارت عليهم السلام آقاى آل طاهر كه در رمضان المبارك 1421 هجرى قمرى حادثه اى برايشان رخ داد كه با عنايت حضرت قمر بنى هاشم ابوالفضل العباس عليه السلام شفا گرفته است ، حال مطلب را از خودش ‍ مى شنويم .
ايشان مى فرمايد: اين حقير مبتلا به ناراحتى قلبى هستم ، روز هفدهم ماه مبارك رمضان 1421 مطابق 1379 شمسى در مسجد جامع مشغول گفتن احكام خداوند متعال بودم ، يك مرتبه ايست قلبى براى اين حقير پيش آمد. در آن لحظه فقط به نظرم رسيد كه توسل به حضرت ابوالفضل العباس ‍ عليه السلام پيدا كنم . فقط توانستم اين جمله را بگويم : ((يا ابوالفضل )). به طور مسلم اگر فعلا زندگى مى كنم . نظر لطف سقاى كربلا عباس بن على عليهماالسلام است .
الاحقر محمد صادق آل طاهر
امام جماعت مسجد جامع خمين
175. حضرت ابوالفضل العباس عليه السلام از دست گرگها نجاتم داد
جناب حجت الاسلام حامى و مروج مكتب اهل بيت عصمت و طهارت عليهم السلام آقاى شيخ على اكبر مهدى پور، طى نامه اى به دفتر انتشارات مكتب الحسين عليه السلام چنين مى نويسد:
سال ها پيش به هنگام تشرف به مشهد مقدس ، در كتابخانه مباركه عسكريين عليهماالسلام به خدمت دانشمند گرامى حضرت حجه الاسلام و المسلمين جناب آقاى علوى رسيدم ، از هر درى مطلبى گفته شد، تا صحبت به معجزات و كرامات قمر بنى هاشم (عليه السلام ) كشيده شد. ايشان داستان بسيار زيبايى را نقل فرمودند و اين حقير تقاضا كردم كه آن را بنويسند و به من مرحمت كنند تا در كتاب ارزشمند ((چهره درخشان قمر بنى هاشم حضرت ابوالفضل عليه السلام )) ثبت گردد.
هر بارى كه براى عتبه بوسى حضرت ثامن الحجج به آستان مقدس مشرف شدم ، ديدار ايشان ميسر نشد تا در روز شهادت حضرت صديقه طاهره سلام الله عليها ايشان به قم مشرف شدند و داستان مزبور را اين گونه نقل فرمودند:
شخصى به نام آقاى ((عليجان )) هست كه الان زنده است و در بخش ‍ ((دارج )) از توابع ((سده )) واقع در ميان ((قائن )) و ((بيرجند)) به شغل طبابت مشغول است و از احدى پولى به عنوان ويزيت دريافت نمى كند، زيرا با حضرت قمر بنى هاشم ابوالفضل عليه السلام چنين تعهدى كرده است و داستان ظريفى دارد.
آقاى عليجان روزى در وسط بيابان با سه گرگ درنده مواجه مى شود، او كه هيچ وسيله دفاعى نداشته ، به ديوارى كه آنجا بود، خودش را مى رساند، به آن ديوار پشت خود را تكيه مى دهد، تا گرگ ها او را محاصره نكنند و فقط از يك طرف حمله كنند.
حمله شروع مى شود، هر يك از گرگ ها به سوى او حمله مى كنند، او نيز با تمام قدرت از خودش دفاع مى كند، تا ديگر رمقى براى او باقى نمى ماند.
هر گرگى كه به او حمله مى كند، دو گرگ ديگر كنار مى ايستند، آن گرگ خسته مى شود و كنار مى رود، ديگرى با او گلاويز مى شود، آنگاه سومى تهاجم آغاز مى كند.
او پس از آنكه زخم فراوان بر مى دارد، خطاب به حضرت ابوالفضل (عليه السلام ) عرضه مى دارد:
((يا اباالفضل ، اگر مرا از دست اين گرگ ها نجات بدهى ، من تعهد مى كنم كه هرگز از احدى پول ويزيت دريافت نكنم )).
تا اين جمله را بر زبان جارى مى كند، يك مرتبه گرگ ها به او پشت مى كنند و از او دور مى شوند.
تا كنون آثار جراحات وارده در سينه و شكم اين شخص باقى هست و حاج آقا علوى براى اينكه نقلش مستند باشد، رنج سفر بر خود همواره كرده ، تا ((دارج )) تشريف برده و آثار زخمها را با چشم خود ديده است .
بازوى لشكر شكن
آمدن آن ماه كه خوانند مه انجمنش

آيت صولت و مردانگى و شرم و حيا

ز جوانمردى و سقايى و پرچمدارى

آنكه آثار حيا جلوه گر از هر نگهش

ميوه باغ ولايت به سخن لب چو گشود

كوكب صبح جوانيش نتابيده هنوز

آنچنان تاخت به ميدان شهادت كه فلك

همچو پروانه اى دلباخته از شوق وصال

خواست دستش كه رسد زود به دامان (رسا)

176. انتظارى كه به گل نشست 
انتظار سخت و كشنده اى بود. لحظه به لحظه هم بيشتر مى شد و وجودم را پر مى كرد، احساس خفگى و بى تابى آزام مى داد، دلم مى خواست چشم مى گشودم و او مى آمد اما... .
هر روز همين وقت ها مى رسيد، خورشيد كه وسط آسمان مى ايستاد، صداى اذان كه از ماذنه ها به شهر عطر مى پاشيد، مدرسه ها كه تعطيل مى شد، مدرسه اى ها كه دسته دسته مى آمدند... او هم مى آمد و انتظار هر روزه ام را پايان مى داد و من غرق در او مى شدم ، دلبندم بود، پاره تنم بود، اميد و آرزويم بود.
نيامد آفتاب هم خميد و چين برداشت ، مثل قامت و پيشانى من ، چشم هايم ((دو دو)) مى زد و شوروى اشك به لب هايم هم مى رسيد اما او از راه نرسيد. درد روى درد، انتظار روى انتظار و اضطراب ، انگار قرار بود از پا در بيايم .
آستانه در را رها كردم و دويدم به خانه . در ميان سر در گمى انديشه به ذهنم رسيد كه بروم سراغ دوستانش ، چادرم را به سر انداختم و هراسان زدم بيرون ، مرغ سركنده اى را مى مانستم كه نمى داند كدام سو برود، كشيده شدم به سوى خانه اى ، هميشه با او مى آمد، ضجه زدم :
- فرشته از مدسه آمده يا نه ؟
- مادر فرشته مثل من منتظر و بى تاب ناله سر داد:
- نه ، من هم منتظرم !
هنوز اضطرابش را به درستى مزمزه نكرده بودم كه صداى دختر كش آبى بود بر آتش دل او و آتشى بر دل من .
فرشته به آغوش مادر پريد، انگار حسادتم شد، كشيدمش پايين و گويى او عامل نيامدن ((ريحانه )) است تند پرسيدم :
- ريحانه كو؟!
انگشت اشاره اش را به لب گزيد و سكوت كرد، اين بار پر خشم پرسيدم :
- گفتم ريحانه را نديدى ؟!
دخترك انگار ترسيد، دو قدم به عقب برداشت و قامت كوچكش كوچكتر شد.
((من و منى )) كرد و مادرش را نگريست ، از نگاه زن خواندم كه به دخترش ‍ التماس مى كند جواب مرا بدهد، او هم مثل من مادر بود ديگر! درد مادرى را مى دانست . دخترك نفس زنان و بريده بريده گفت :
- ريحانه ...
- وايستاد، انگار از گفتن شرم داشت ، ناليدم :
- ريحانه چى ؟! بگو ديگه !
كاش دخترك مى فهميد من يك مادرم ، كاش مى دانست من هستم و همان يكدانه دختر، كاش مى دانست همان يكدانه دختر من كه تمام آرزويم بود عشقم ...
- همه كلاس اولى ها آمدند يا فقط تو آمدى ؟
انگار با دل و انديشه دخترك كم شد كه گفت :
- همه آمدند، ريحانه هم آمد...
چرخيد و نگاه به مادرش كرد در يك آن گفت :
- افتاد توى چاه .
و بعد هم به اشاره به بيرون خانه و راه مدرسه اشاره كرد.
مردم ، توى دلم يك چيزى نيست شد. دنيا دور سرم چرخيد. ديوانه وار از خانه اى كه خبر به چاه افتادن دختركم را داده بودند بيرون دويدم به سوى مدرسه . در راه همه نگاهم مى كردند، چيزى نمى فهميدم ، ديوانه بودم ، دختركم در چاه افتاده بود.
رسيدم به انبوه آدم ها، حلقه زده بودند، زدم به ميانشان و رفتم جلو، رسيدم به چاه ، افتادم روى خاك ها و نگاهم را دواندم به سياهى چاه ، ظلمات بود. دلم مى خواست بيفتم توى چاه ، دست هايم را كشيدند و مرا به عقب بردند، ضجه زدم . خون گريستم و فرياد زدم :
- ياعباس ! منم خواهر جوانت زينب ! خودت رحم و ديگر چيزى نفهميدم .
نمى دانم خواب بود يا بيدارى . صورتم خنك شد، نگاهم به آسمان آبى بود و بر آفتاب خيره شد، نسيمى ملايم نوازشم داد. نگاهم را آوردم پايين ، ريحانه - دختركم كه به چاه افتاده بود - نشسته بود روى پاهايم ، سر و صورتش خاكى بود و موهايش آشفته .
دستم را به صورتش كشيدم ، خودش بود، لبخندى خسته و درد آلود بر لب داشت ، مردم اطرافمان حلقه زده بودند و نگاهمان مى كردند، دوباره دست كشيدم به صورت ريحانه ، باورم نمى شد، بلندش كردم ، ايستاد، سراپايش ‍ سالم بود، به آغوشش كشيدم ، بوسه بارانش كردم ، انگار از نبردى عظيم با امواج دريا رهيده و در پناه ساحل بودم .
اگر مادر هستيد خودتان را به جاى من بگذاريد، جوان باشى ، يكدانه دختر شيرين زبان هم داشته باشى كه كلاس اولى است ، ظهر از مدرسه نيايد و تو در انتظار و اضطراب غرق شوى ، بعد هم خبر رسد كه به چاه افتاد، بيايى بالاى چاه و... دخترك روى پاهايت بنشيند و مردم هم عشق تو را به دخترك ببينند، چه حالى پيدا مى كنى ؟!
مردم به تدريج مى رفتند و اطرافمان خلوت مى شد كه شوهرم آمد، مرا و ريحانه را نگريست ، دست هايم را گرفت و بلندم كرد، بعد هم ريحانه را در آغوش كشيد و بوسيد، عده اى هنوز مانده بودند و دلداريمان مى دادند، شوهرم هم راه افتاد كه برويم ، ريحانه به يكباره بى تابى كرد، مى خواست از آغوش پدرش پايين بيايد، شوهرم او را زمين گذاشت و هر دو به او خيره شديم ، ريحانه به اين سو و آن سو نگاه مى كرد، لا به لاى جمعيت مى گشت ، حيرانش شديم ، دنبال چه كسى مى گشت ؟!
به سويش رفتم ، انگشت به دهان گرفته بود، پرسيدم :
- دنبال كى مى گردى مادر؟
با نگاهى كنجكاو مرا نگريست و گفت :
- او آقاهه كو؟!
سر در گم پرسيدم :
- كدوم آقاهه ؟!
ريحانه بى توجه به من در حالى كه به سوى لبه چاه مى رفت و گفت :
- همون آقاهه ديگه ! همون كه تو فرستادى پيش من كه مواظبم باشه .
متعجب و حيران گفتم :
- من ؟! من كه كسى رو نفرستادم .
ريحانه قيافه حق به جانبى گرفت و گلايه وار گفت :
- مامان دروغگو! اون آقاهه خودش گفت من رو مامانت فرستاده .
كلاف سر در گم انديشه ام لحظه به لحظه بيشتر به هم مى پيچيد، ريحانه از كسى حرف مى زد كه روح من هم از آن بى خبر بود. مردمى كه در حال رفتن بودند برجا ميخكوب شدند، شوهرم به كنار ريحانه آمد و مثل بقيه محو او شد. نا و توان حرف زدن نداشتم ، شوهرم حرف دلم را بر زبانش آورد و گفت :
- بابا جون ! اون آقاهه چه قيافه اى داشت ؟
ريحانه به دستهاى خودش اشاره كرد و گفت :
- اون كه اومد پيش من خيلى خوشحال شدم ، نشستم كنارش ، چون خيلى مى ترسيدم باهاش حرف زدم . بهش گفتم آقا دست من رو بگير و ببر بيرون ، اون آقاهه گفت مامانت فقط به من گفته مواظبت باشم ، اون كه مى دونست من دست ندارم . به دست هايش كه نگاه كردم ديدم دست نداره ، دلم مى خواست بدونم اون آقاهه كيه ، بهش گفتم شما كى هستى ، اون آقا گفت : من عباسم ، برادر زينب عليهماالسلام .
همه چشمها خيس بود و...

آب آور كودكان اباالفضل
زينب به عزا نشست برگرد

دل مى بردم ز خود خدايا

دل رفته ز دستم ايها الناس

من مانده ام و ديده پر از اشك

گفتم به دل اى غزل كجايى

يك جام بنوش اى دل من

نه حال غزل ندارم امشب

شب بود و دل خدا پرستان

اى آبروى على نرفتى

وقتى كه جواب ((لا)) شنيدند

يك دست اگر صدا ندارد

مشك توبه سوى مى پرستى است

اين مشك اگر بدون آب است

وقتى كه زشط صدا نيامد

كاى ساقى تشنه كام اى مرد

سقاى بريده دست برگرد

آب آور كودكان اباالفضل

تو رفتى و سوز تشنگى رفت

177. يا علمدار كربلا پسرم را صحيح و سالم از تو مى خواهم
ساعت هفت صبح سه شنبه ، هشتم شهريور ماه بود كه آقاى مولايى لباسش ‍ را پوشيده و آماده رفتن شد.
لحظه خدا حافظى از همسرش ، نگاهى به اتاق كوچك پسرشان محمد رضا انداخت و گفت :
- از امروز ديگر محمد رضا را زودتر از روزهاى قبل بيدار كن .
خانم مولايى سرى تكان داد و با نوعى دلخورى گفت :
- بيدارش كنم كه بيشتر شيطنت و بازيگوشى كند. نه بهتر است كه خواب باشد تا من به كارهايم برسم .
آقاى مولايى ، اين بار با لحن قاطع و هشدار دهنده اى گفت :
- خانم جان ، امروز و فردا است كه مدرسه ها باز بشود، بنابراين بايد در دو سه هفته آينده ، او را به سحر خيزى عادت بدهى كه مهرماه ، مشكلى نداشته باشيم . يادت رفته سال قبل ، يك هفته اول مهر با چه مكافاتى او را بيدار مى كردى تا روانه مدرسه اش كنى ؟
- نه يادم نرفته ، اما خب ... به چشم ... همين كه زنگ ساعت هشت به صدا در بيايد، او را بيدار مى كنم .
لبخندى از رضايت بر لبان آقاى مولايى نشست و با عجله روانه محل كارش ‍ شد.
خانم مولايى در دل ، همسرش را به خدا سپرد و به طرف آشپزخانه بازگشت تا مقدمات ناهار را فراهم كند.
عقربه ساعت شمار روى عدد هشت قرار گرفته بود كه صداى هشت ضربه پياپى زنگ ، در فضاى خانه طنين انداز شد. خانم مولايى براساس قولى كه به همسرش داده بود به سراغ محمد رضا رفت .
حدود نيم ساعت طول كشيد تا محمد رضا توانست رختخواب خود را ترك كند.
او كه بيشتر از دو ماه را تا ساعت ده صبح خوابيده بود، حالا برايش خيلى سخت بود كه زودتر از معمول بيدار بشود.
چيزى به ساعت 5/9 نمانده بود كه چند تا از همبازى هاى محمد رضا به سراغش آمدند، به اين ترتيب او رفت تا به بچه هاى محله بپيوندد كه بازى هر روزه خود، فوتبال را شروع كنند.
نيم ساعت پس از آن بود كه صداى زنگ تلفن در فضاى خانه پيچيد. خانم مولايى ، آشپزخانه را ترك كرد و شتابان به سوى تلفن رفت . هنوز چند لحظه اى از مكالمه تلفنى نگذشته بود كه پسر عمه محمد رضا هراسان و فرياد كشان وارد خانه شد. او در حالى كه بر سر و صورت خود مى زد به خانم مولايى گفت :
- زن دايى معصومه . بدو كه رضا را برق گرفت . اگر كمى دير برسى ، رضا مى ميرد!
خانم مولايى ، براى چند لحظه مات و متحير به پسر بچه خيره شد و سپس ‍ تلفن را رها كرد و فرياد زنان به بيرون دويد. اشاره يكى از بچه هاى محله او متوجه شد كه پسرش به پشت بام خانه رفت است . با عجله پله ها را دو تا يكى كرد و خودش را به پشت بام رساند. محمد رضا در چند قدمى اش قرار داشت . دو رشته سيمى كه به احتمال قوى بر اثر جرقه ، پاره شده بوده در دستان محمد رضا قرار داشت . پسر بچه ، با رنگى سفيد و بدنى خشك شده ، هيچ ايرى از حيات بروز نمى داد.
خانم مولايى ، با ديدن اين صحنه فقط توانست فرياد بزند:
- يا اباالفضل ... يا علمدار كربلا... پسرم را صحيح و سالم از تو مى خواهم .
سپس بر سر زنان از هوش رفت . همان لحظه گروهى از همسايه ها هم خودشان را به پشت بام رساندند، اما هيچ كس جرات نداشت قدمى جلو بگذارد و براى نجات جان محمد رضا اقدامى كند.
همان لحظات يكى به فكرش رسيد كه به كمك دو تكه چوب ، مى توان سيم ها را از بدن محمد رضا جدا كرد و بلافاصله رفت تا چوب بياورد. اما همان موقع ، رعد و برقى زده شد و برق منطقه قطع شد. به اين ترتيب ، يكى از همسايه ها به سرعت جلو رفت و دو رشته سيم را از بدن پسر بچه جدا كرد و او را كه كاملا بى حال بود روى دست گرفت .
همين موقع ، خانم مولايى ، با كمك چند تن از همسايه ها به هوش آمد و بلافاصله فرياد كشيد:
- پسرم ، پسرم چه شد؟ يا ابوالفضل (عليه السلام ) او را نجات دادى ؟
و تازه اينجا بود كه به صداى بلند شروع به گريستن كرد. در اين موقع ، صداى ضعيف محمد رضا به گوش رسيد كه گفت :
- مادر گريه نكن ، حال من خوب است .
و به دنبال آن ، صداى صلوات جمع ، فضا را عطرآگين كرد.
دقاقيق پس از آن بود كه محمد رضا را به بيمارستان منتقل كردند. بلافاصله آزمايشات لازم به عمل آمد و پزشكى كه پسر بچه راتحت نظر گرفته بود، به همراهان او گفت :
- انگار هيچ اتفاقى نيفتاده است . فقط يك سوختگى سطحى در دست هاى
كودك مشاهده مى شود. آن طور كه شما شرح حادثه را داديد. هيچ چيز جز يك معجزه ، او را نجات نداده است .
خانم مولايى ، با شنيدن اين حرف ها، لبخندى بر لب نشاند و زير لب نجوايى كرد كه براى اطرافيان مفهوم نبود. (7)
سوداى علمدار
بر خيز دلا كه ديده بيدار كنيم

تا جارى علقمه به لبيك شتاب

ماه و خورشيد
خروش و ناله آواى حرم شد

ز مرگ سرخت اى ماه عطشناك

178. در بين راه به حضرت ابوالفضل العباس عليه السلام متوسل شده بودم
((آقاى آقا جانپور)) در ارتش خدمت مى كند. او هر روز صبح آفتاب طلوع نكرده به محل كار خود مى رود و غروب به منزل باز مى گردد.
از مدت ها قبل به دليل تداركات بسيار مهم و محرمانه به ((آقا جانپور)) ماموريت مى دهند كه خود را به مناطق جنوبى جنگ برساند.
او به همراه كليه پرسنل و همكارانش به محل ماموريت اعزام مى شود.
هيچ كس نمى داند چه حادثه اى در انتظار است . ((آقاى آقا جانپور)) گاه در خلوت نگران همسر باردارش است كه تنها و به دور از بستگان در ياسوج زندگى مى كند.
((خدايا خودت مراقب او باش . همسرم را به تو مى سپارم )).
((فقط ياد خدا او را آرام مى كند)). روزى كه نامه همسرش را به او مى دهند، همه در آماده باش كامل بودند.
((آقاى آقا جانپور)) با خواندن نامه همسرش چنان روحيه مى گيرد كه قصد دارد براى انجام كارهاى خطرناك داوطلب شود. همسر مهربان او يادآور شده بود كه فرزندانم به وجود پدر قهرمانشان افتخار مى كنند و من در برابر مردم سربلند و با افتخار قدم مى زنم .
توباعث افتخار همه ما هستى . نگران كودكمان هم نباش . او در آينده به دنيا مى آيد و منتظر پدرش مى ماند.
اشك از گونه هاى ((آقاى آقا جانپور)) سرازير شد و خود را مهياى نبردى جانانه كرد.
غروب همان روز نبرد آغاز شد و در مدت كوتاهى بخش عظيمى از ميهن مان از لوث وجود بعثى ها پاك شد.
سپاهيان اسلام خرمشهر قهرمان را آزاد كردند و ((آقاى آقا جانپور)) هم كه در اين افتخار سهيم بود پس از بيرون ريختن سربازان بعثى به ياسوج بازگشت .
دو ماه بعد از فتح خرمشهر، فرزند ((آقاى آقا جانپور)) به دنيا آمد. او دخترى زيبا و معصوم بود. پدر نام فرزندش را ((زهرا)) گذاشت . ((زهرا)) همه وجود ((آقاى آقا جانپور)) بود، علاقه آن دو، روز به روز بيشتر مى شد، به طورى كه پدر كمتر روزى مى توانست دورى دخترش را تحمل كند.
((در يكى از روزها خواهر بزرگ زهرا، او را به بيرون از خانه مى برد و روى يك سكو كه نسبتا بلند بود قرار مى دهد. زيرا آن موقع به زحمت مى نشست . دختر بزرگ آقاى آقا جانپور يك لحظه حواسش به اطراف پرت مى شود و زهرا در همين زمان كوتاه از جايش حركت مى كند و به زمين مى خورد.
سر زهرا به شدت به بتون آرمه محكمى كه در مسير بود برخورد مى كند و از هوش مى رود)). زهرا به كمك خواهرش ، بى هوش بى خانه رسانده مى شود.
((يا حضرت ابوالفضل ...)) چه بر سر ((زهرا)) آمده است . ((زهرا)) همان لحظه به هوش مى آيد و مادر كه دستپاچه است و نمى داند چه كند، به انتظار ورود همسرش مى نشيند، مردخانه تا دقايق ديگر پيدايشان مى شود. ((آقاى آقا جانپور)) وقتى در جريان ما وقع قرار مى گيرد، نگاهى به دخترش مى اندازد او را بى هوش مى يابد.
((زهرا)) هر چند وقت يك بار به هوش مى آيد و استفراغ مى كند، به سرعت پدر متوجه خطر مى شود و ((زهرا)) را به ((بيمارستان هلال احمر)) ياسوج مى رساند. پزشك بيمارستان به محض معاينه ((زهرا)) مى گويد. سمت راست بدن دخترتان فلج شده است .
فلج ؟!... نه !... چرا؟...
او را بايد به ((بيمارستان نمازى شيراز)) ببريد.
((موقع حركت به سمت شيراز، پدر متوجه بى حركت بودن دست و پا و صورت سمت راست زهرا شد)). از اين رو تصميم گرفت هر چه زودتر خودش را به شيراز برساند.
فاصله ياسوج تا شيراز، يكصد و هشتاد كيلومتر است و جاده پيچ و خم زيادى هم دارد.
((آقاى آقا جانپور)) به همراه همسرش و يك دوست خانوادگى راهى ((بيمارستان نمازى شيراز)) مى شوند. موقع رفتن يكى از پزشكان مى گويد: فلج شدن بچه حتمى است . فايده ندارد او را به شيراز برسانيد.
پدر نااميد از آنچه شنيده ، با سينه درد آلود و گلوى بغض دار و چشم هايى كه به اشك نشسته ، پشت فرمان راه را تا شيراز سينه مى كند ((در همان حال كه دلشكسته و محزون است ، به حضرت ابوالفضل (عليه السلام ) متوسل مى شود و گونه اش را از اشك تر مى كند و با حنجره بغض آلود او را مى خواند.
با ابوالفضل العباس ... يا مظلوم ... شفاى دخترم را از خودت مى خواهم . اشك از گونه پدر سرازير شده واو نمى داند كه همسر و دوست خانوادگى هم همپاى او اشك مى ريزند. دل ها شكسته است . اميدى جز ائمه اطهار عليهم السلام نيست . دل كه مى شكند، هر جا كه باشى ، دعا به عرش ‍ مى رسد. صداى تو را ملائك مى شنوند و اگر گوش جان را شكسته باشى صداى بال ملائك را در اطراف خود حس مى كنى . ملائكى كه دعاى تو را به آسمان مى برند و به عرش كبريايى مى رسانند)).
چهل كيلومتر از ياسوج دور شده اند كه ((ناگهان صداى دوست خانوادگى آنها كه زهرا را در آغوش گرفته ، بلند مى شود. زهرا خوب شد... دست و پايش تكان مى خورد.)). اين صدا و اين خبر دلنشين ، چنان ذوق را در تن پرد نشاند كه همان جا ترمز كرد. زهرا را در آغوش گرفت و دست و پايش را به دقت نگاه كرد و آنگاه آن را به سينه فشرد و با همه وجود گريست .
حالا چه مى كنى ؟ اين را همسرش پرسيد و او گفت :
بايد به شيراز از برويم و ببينيم دكتر چه مى گويد: با اين سخن دوباره سينه جاده را شكافتند و راه شيراز را در پيش گرفتند. دو ساعت بعد، در بيمارستان ، پزشك متخصص پس از معاينه دقيق زهرا دستور داد از سر عكس رنگى بگيرند. عكس ساعتى بعد آماده شد. پزشك پس از معاينه دقيق گفت :
((خيلى عجيب است يكى از رگ هاى مغز قطع شده است . مقدارى خونريزى شده ولى معلوم نيست چطور دو سر رگ دوباره به هم جوش ‍ خورده و خونريزى هم قطع شده است .
دو سر رگ چنان به هم وصل شده اند كه من تا امروز سراغ ندارم پزشكى در سراسر دنيا چنين پيوندى زده باشد)).
به پزشك گفتم : ((در بين راه به حضرت ابوالفضل العباس (عليه السلام ) متوسل شده بودم )).
دكتر لبخند مهرآميزى زد و گفت : ((شما به بهترين پزشك دنيا پناه برده ايد. به هر حال سلامت فرزندتان مبارك باشد)).
حالا بايد چه كنم ؟ او را به حياط بيمارستان ببريد و دو ساعت صبر كنيد اگر استفراغ كرد به نزد من بياوريد. اگر استفراغ نكرد به شهرتان برگرديد.
دو ساعت انتظار به پايان رسيد و آقاى آقا جانپور به همراه همسر و فرزندش ‍ و دوست خانوادگى شان راهى ياسوج شدند.
الان بعد از چندين سال زهرا در كلاس سوم راهنمايى درس مى خواند. او از كلاس اول ابتدايى تا سوم راهنمايى ، رتبه اول را كسب كرده و هنوز هم وقتى از پدر و مادرش مى شنود كه به ((شفاعت حضرت ابوالفضل العباس ‍ (عليه السلام ) بهبودى يافته ، از خداوند و ائمه اطهار عليهم السلام تشكر مى كند)).
ما استجابت دعاى خانواده آقا جانپور و سلامت دخترشان را تبريك گفته و آرزوى طول عمر با عزت برايشان داريم . (9)
دست و دريا
كنار دل و دست و دريا اباالفضل !

تو از آب مى آمدى مشك بر دوش

اگر دست مى داد، دل مى بريدم

دل از كودكى از فرات آب مى خورد

تو لب تشنه پر پر شدى شبنم اشك

فدك مادرى مى كند كربلا را

تو را هر كه دارد زغم بى نياز است

تو يا غيرت و آب و دست بريده

179. يا قمر بنى هاشم دل اين كنيزت را شاد كن 
اواخر پاييز سال 1377 بود. افراد خانواده آقاى الهى ، پس از پشت سر گذاشتن روزى پر كار، همگى درخواب ناز به سر مى بردند.
نيمه هاى شب بود كه سكوت حاكم بر فضاى خانه را، صداى ناله خانم الهى درهم شكست . با اوج گرفتن ناله ها، اهل خانه ، يكى پس از ديگرى از خواب بيدار شده ، با نگرانى و اضطراب خود را به اتاق خواب مادر رساندند.
خانم الهى كه از حالت طبيعى خارج شده بود، حتى نمى توانست پلك هاى
خود را باز كند. لحظاتى بعد، آقاى الهى و دو تن از فرزندانش ، مادر را به اتومبيل انتقال داده ، با عجله روانه نزديكترين بيمارستان شدند.
پزشك كشيك ، به خاطر كمبود امكانات ، نمى توانست تشخيص درستى از ناراحتى بيمار بدهد، بنابراين فقط دو آمپول آرام بخش تجويز كرد و پس از تزريق آمپول ها، خانم الهى به خانهع بازگردانده شد.
افراد خانواده ، تا صبح نتوانستند آرام بگيرند، چرا كه هنوز خانم الهى در حال اغما بود و هر لحظه كه مى گذشت ، وضعش نامساعدتر مى شد.
با طلوع آفتاب و از راه رسيدن روز، خانم الهى به بيمارستان مجهزترى منتقل شد. در آنجا بود كه مشخص شد بيمار دچار سكته مغزى شده ، طرف چپ بدنش از كار افتاده است .
آزمايشات مختلف و عكسبردارى ، بر نظرات پزشك معالج صحه گذاشت . بنابراين لازم بود كه خانم الهى براى مدتى بسترى شده ، تحت مراقبت باشد.
حدود پنج ماه از آن شب فراموش نشدنى سپرى شده بود. خانم الهى هنوز تحت نظر بود و مدام داروهاى مختلى مصرف مى كرد.
ماه محرم از راه رسيده بود كه يك روز خانم الهى دچار تشنج شد و سپس به حال اغما فرو رفت . چند تن از اعضاى خانواده ، بلافاصله دست به كار شدند و با سرعت او را به بيمارستان رساندند. پزشك معالج خانم الهى ، پس از معاينه و انجام چند آزمايش گفت ، عروق سمت چپ بدن بيمار دچار گرفتگى شده ، بنابراين بايد طى يك دو روز آينده تحت عمل جراحى قرار بگيرد. اميد بهبودى خانم الهى ، فقط چند در صد بود، و در صورتى هم كه عمل نمى شد، نيمه بدنش براى هميشه از كار مى افتاد. اين نقص ، چه بسا باعث مرگ خانم الهى مى شد.
اولين روز هفته بود كه خانم الهى از همسرش خواست تا او را به منزل ببرند. اصرار آقاى الهى براى ماندن همسرش و نيز انجام عمل جراحى ، بيهوده بود. خانم الهى كه به سختى مى توانست حرف بزند، گفت :
- اگر قرار است بميرم ، چه بهتر كه درخانه خودم و در ميان فرزندانم آخرين نفس ها را بكشم .
آقاى الهى ، برخلاف ميل باطنى ، چون نمى خواست روى حرف همسرش ‍ حرفى بزند، به ناچار او را به خانه انتقال داد.
فرداى آن روز، هنگام غروب بود كه دسته هاى عزادار دركوچه ها و محله ها به راه افتادند صداى طبل و سنج و نوحه هاى حزن انگيز، خانم الهى را به حال و هواى ديگرى فرو برد. او، در حالى كه مدام اشك مى ريخت ، از فرزندانش خواست كه كمكش كنند تا در آستانه در بنشيند و از نزديك شاهد عزادارى دسته هاى سينه زن و زنجير زن باشد.
لحظاتى بعد، خانم الهى در اندوهى عميق فرو رفت و روزهاى تاسوعا، عاشورا و صحنه كربلا را در لوح ضمير خود به تصوير كشيد.
اشك ريزان ، سوار بلند بالايى را ديد كه از اين خيمه به آن خيمه سر مى زند و تلاش مى كند مشك خالى اش را پر از آب كند. خانم الهى بى اختيار از ته دل ناليد: اى علمدار كربلا - اى سقاى تشنه كامان ، تو را به ناله هاى دل زينب قسمت مى دهم كه خودت شفايم را بده ...
ساعاتى بعد، در سكوت و تاريكى مطلق شب ، همه به خواب فرو رفته بودند. نيمه هاى شب بود كه فريادهاى هراسان خانم الهى ، همه را از خواب پراند. تمام اعضاى خانواده ، دور بستر خانم الهى جمع شدند. او كه تمام بدنش به لرزه افتاده بود، بى توجه به اطرافيان شروع به صحبت كرد:
- يا قمر بنى هاشم ... دل اين كنيزت را شاد كن و اجازه نده بچه هايش يتيم بشوند. يا ابوالفضل العباس ... اى سقاى تشنه لب ...
خانم الهى ، مرتب حرف مى زد و اطرافيان ، هاج و واج به دور و بر نگاه مى كردند.
بعد از دقايقى ، وقتى خانم الهى به خود آمد و متوجه شد كه همه در كنارش ‍ هستند، با شادمانى گفت :
- ديديد آن سوار سبز پوش را ديديد... متوجه شديد چه نور خيره كننده اى اطرافش را نورانى كرده بود... ديديد كه دست مباركش را به سرم كشيد و گفت : ديگر لازم نيست به دكتر مراجعه كنى .
وهاى هاى گريه فرصت حرف زن را از او گرفت .
لحظاتى پس از آن بود كه رايحه اى بهشتى در فضا پخش شد.
موهاى سپيد و سياه مادر، آغشته به اين عطر دل انگيز بود.
صبح آن روز، وقتى به پزشك مراجعه كردند تا به او بگويند كه مادرشان ديگر نيازى به عمل جراحى ندارد، پزشك جوان با ديدن دست و پاى جان گرفته خانم الهى و سلامتى كامل او، نا باورانه سر به سوى آسمان كرد و گفت :
- خدايا، خداوندا، به قدر شكوه و جلال و عظمتت شكر... من مى دانم كه بازگشت سلامتى بيمارم ، جز معجزه خودت ، چيزى ديگرى نمى تواند باشد. (11)
غمين بر بام خاور بود خورشيد

فراز نى سخن مى گفت هر چند

180. با اباالفضل جانم فداى دست هاى بريده ات ... 
ساعت ده صبح يكى از آخرين روزهاى شهريور ماه بود. آقاى خدا دوست و همسرش بر خلاف هميشه در خانه به سر مى بردند. قرار بود با گرد آمدن گروهى از افراد فاميل ، دسته جمعى براى خريد عروسى بروند. عروس ، خواهر آقاى خدا دوست و داماد هم برادر كوچك خانم خدا دوست بود.
ساعتى بعد، هنگامى كه همه دور هم جمع شدند زمان ترك خانه فرا رسيد. به اين ترتيب ، سه چهار تا از بچه هاى هفت هشت ساله فاميل كه به عقيده بزرگترها دست و پا گير بودند، به ماهرخ دختر هجده ساله آقاى خدا دوست سپرده شدند.
دقايقى بعد، همين كه آخرين سفارش انجام شد و بزرگترها رفتند، خانه به مكان تفريح و محل بازى بچه ها مبدل شد. ماهرخ كه به تازگى ديپلمش را گرفته بود و هنوز طعم شيرين موفقيت در كنكور را زير داندان داشت . با دقت تمام مراقب بچه ها بود كه خداى ناكرده دست به خطا نزنند و براى هيچ كدامشان اتفاق ناگوارى پيش نيايد.
حدود سه ساعت تمام سر و كله زدن با بچه ها ماهرخ را به راستى كلافه كرده بود، بااين حال او باز هم چهار چشمى مواظب بچه ها بود كه بلايى سر خودشان نياورند.
در يك لحضه شيارهايى از خون در ميان خاك و شن به راه افتاد. همين لحضه بزرگترهااز رارسيدند و با پى بردن به موضوع بلافاصله ماهرخ را به در مانگاه رساندند.
پس از آنكه صورت و بينى متورم و مجروع ماهرخ پاسنمان شد. او تازه متوجه شد كه هيچ كدام از دندانهاى جلوى او در جاى خود نيستند! به اولين دندانپزشكى كه مراجعه كردند. جوابى مايوس كننده شنيدند:
- از دست من كارى ساخته نيست . مگر آنكه بخواهيد دندان مصنوعى بگذاريد.
آنها به چندين پزشك ديگر سر زدند، اما نتيجه اى نگرفتند و شب مايوس و نااميد به خانه بازگشتند. ماهرخ كه دخترى سبزه رو و جذاب بود. حالا قيافه اى كريه و آزار دهنده پيدا كرده بود.
فرداى آن روز دوباره راه افتادند تا به سراغ چند متخصص ديگر بروند. يكى از آنها مبلغ خيلى كلانى در خواست كرد و ديگرى گفت دو ساعت پس از افتادن دندان ديگر كارى از دست كسى ساخته نيست .
در اين گير و دار عموى ماهرخ ناگهان به ياد دكتر جوانى افتاد كه به تازگى در مطب تازه تاسيس خود شروع به كار كرده بود.
آقاى خدا دوست ، با آنكه باور نمى كرد از دست پزشك جوان كارى ساخته باشد. پيشنهاد برادرش را پذيرفت و به اين ترتيب بدون فوت وقت ، خود را به مطب تازه تاسيس رساندند.
پزشك جوان ، با خوشرويى تمام از آنها استقبال كرد و پس ازمعاينه دهان ماهرخ . با اطمينان گفت :
اگر از افتادن دندان ها پيش از 24 ساعت گذشته باشد كارى نمى شود كرد. اما اگر كمتر از اين زمان باشد، با توكل به خدا، از عهده اش بر مى آيم .
وقتى معلوم شد كه فقط 20 ساعت از حادثه گذشته است ، پزشك جوان گفت :
- هر چه سريعتر برويد و در مكانى كه حادثه رخ داده است دندان هاى دخترتان را پيدا كنيد و بياوريد. فقط توجه كنيد كه نبايد دندان ها را پاك كنيد. همانطور با خاك و خاشاك به اينجا بياوريد.
در راه دل خانم خدا دوست مثل سير و سكه مى جوشيد. او با خود مى گفت : نكند دندان ها را پيدا نكنيم . نكند يكى دو تا از آنها تا به حال گم گور شده باشند. با اين افكار بود كه او چشم هايش را روى هم گذاشت و در دل گفت : يا ابوالفضل العباس (عليه السلام ) تو را به جان جد اطهرات پيغمبر صلى الله عليه و آله و سلم قسم مى دهم ما را از خانه نااميد برنگردان . همين جا نذر مى كنم كه اول ماه يك صفر ابوالفضل (عليه السلام ) بيندازم . يا ابوالفضل جانم فداى دستهاى بريده ات ...
دقايقى بعد، آنها در پاگرد خانه ، با دقت و احتياط تمام ، به دنبال دندان هاى شكسته ماهرخ بودند. اين جستجو، بيش از چند دقيقه وقت آنها را نگرفت ... و زمانى كه آنها براى بار دوم قدم به مطب پزشك جوان گذاشتند، فقط 21 ساعت از حادثه گذشته بود.
پس از سه ساعت تلاش ، هر دندان در جاى خود قرار گرفت . پزشك جوان ، با پايان گرفتن كار، از آقاى خدا دوست خواست كه 48 ساعت ديگر به مطلب مراجعه كنند. همچنين افزود كه امكان دارد دندان ها عفونت كنند و ماهرخ در بيمارستان بسترى شود، اما به لطف خدا هرگز چنين اتفاق ناخوشايندى رخ نداد.
دو روز بعد خانواده خدا دوست در مطب بودند پزشك جوان وقتى دهان ماهرخ را باز كرد و به وارسى دندان هايش پرداخت ، لبخندى از رضايت بر لب نشاند و گفت :
- آقاى خدا دوست ، باور كنيد خود من كمترين اميدى به پيوند خوردن دندان هاى دخترتان نداشتم . در آن لحظات ، فقط نام و ياد خدا بود كه به من قوت قلب مى داد. الان هم مطمئن هستم فقط معجزه خداوندى موجب پيوند دندان ها شده است .
قطره اشكى از شوق ، بر گونه ماهرخ جارى شد... و خانم خدا دوست به ياد اول ماه بود كه سفره اش را بيندازد. (13)
شرمنده ام زبان دلم وا نمى شود

مى خوانمت به نا م و نمى دانمت هنور

در كربلا نبوده ام و مى كنم دعا

زينب نگرد دشت پر از لاله را چنين

گنگم هنور و كار دلم حسرت است و بس

----------------------------------------
1-كرامات العباسيه ، ص 235.
2-سيرى در آفاق زندگانى آيه الله العظمى سيد رضا بهاء الدينى ، نوشته حيدرى كاشانى ، ص 385.
3-مرحوم فاضل در بندى صاحب كتاب اسرار الشهاده ، از معاصرين مرحوم شيخ انصارى (ره ) بوده است . وى در سال 1285 قمرى و يا 1286 هجرى قمرى در تهران در گذشت و پيكر پاكش را به عتبات عاليات انتقال داده و در صحن مطهر سالار شهيدان امام حسين عليه السلام به خاك سپردند. (ريحانه الادب ، مدرس تبريزى ، ج 2، ص 217)
4-شاخه گلى از ملكوت ، ص 29.
5-شعر از حاج احمد سمع متخلص به سائل اهوازى .
6-اين كرامت به وسيله حجت الاسلام جناب آقاى شيخ حبيب الله حبيبى به به دفتر انتشارات مكتب الحسين عليه السلام رسيده است ، از ايشان تشكر و قدردانى مى شود.
7-مجله خانواده ، شماره 197، سال دهم ، پانزدهم آبان 1379.
8-مير هاشم ميرى .
9-مجله خانواده سال پنجم شماره نود - پانزدهم اسفند ماه 1374 شماره مخصوص نوروز 1375، ص 22.
10-ابوالقاسم حسين جانى .
11-مجله خانواده ، شماره 165، سال هشتم ، صفحه 20.
12-ذبيح الله ذبيحى .
13-مجله خانواده شماره 196، سال نهم ، اول آبان ماه 1379، استفاده شده از مقاله آقاى احسان الهامى .
14-رضا اسماعيلى .
--------------------------------
على ربانى خلخالى