عباس محمدی
بوی مهربانی خداوند فراگیر شده است؛ مهربانی از جنس روزهای آغاز آفرینش.
فرشته ها آمده اند تا ما را به باغ های بی پرچین سعادت ببرند.
فرشته ها آمده اند تا ملکوت را با نفس های ما تاب دهند. کائنات، با لب های ما به تسبیح مهربانی خداوند نشسته است. همه ذرات عالم از مهربانی شکل می گیرند و سلول های مهربانی در روح و جسم تمامی اشیا رسوخ می کند.
عطر عید، روز را سرشار کرده است.
امروز از جنس روزهای معمولی نیست؛ امروز از جنس روزهای رستگاری است، از جنس روزهایی که درهای بهشت، چشم به راه ما می شوند، روزهایی که فرشته ها به استقبال آمده اند؛ آمده اند تا بال هایشان را فرش این مسافران خاکی کنند؛ مسافرانی که از ملاقات خالق برگشته اند و نفس هاشان، عطر «توبه» می دهد.
امروز از جنس عیدهای خداوند است؛ روزی که خداوند، مهمانان گرامی اش را به دیدار هم می فرستد تا هوا تازه شود و آسمان حسد ببرد به این همه آسمان زمینی.
قلبم را به پیشواز آفتاب می فرستم تا با آفتاب جشن بگیریم این رحمت بزرگ را و ثانیه های امروز را از گل های عطری که فرشته ها آورده اند، استنشاق کنیم.