اقدام ديگر زهرا (سلام الله علیها)، زنده نگه داشتن خاطرات دوران رسول  (صلی الله علیه و آله و سلم)‏بود. او مى‏خواست با احيا و يادآورى آن دوران، در كالبد فسرده‏ى آنان بدمد و دريچه‏اى به سوى نور و نقبى به روشنايى بزند و با طرح سؤالى در اذهان و يادآورى دوران رسول(صلی الله علیه و آله و سلم)، ابرهاى ضخيم و سياه را از اطراف خورشيد ولايت كنار زند. شايد همتى، ساحت رفعت خورشيد را لبيك گويد.
به راستى زهرا (سلام الله علیها)آموزگار بيدارى و ظرافت است.
وقتى رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) ‏از دنيا رفت و وصى او را كنار نهادند، بلال به عنوان اعتراض ديگر اذان نگفت و هر چه به سراغش مى‏آمدند، امتناع مى‏كرد و عذر مى‏آورد.[1] او در ادامه‏ى اعتراض خود به شام تبعيد شد.[2] و در آنجا پيامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) را در خواب ديد كه از او شكايت مى‏كند كه چرا به زيارت من نمى‏آيى از اين رو براى زيارت پيامبر به مدينه آمد[3]  و با ورود او به مدينه زهرا  (سلام الله علیها)از او خواست كه اذان بگويد، گفت: «بسيار مشتاقم كه صداى مؤذن پدرم را بشنوم».
بلال بر بالاى بام مسجد رفت. آواى گرم بلال در مدينه پيچيد. «اللَّه اكبر». همه دست از كار كشيدند. هر كس دست ديگرى را مى‏كشيد و با شتاب به سوى مسجد مى‏آورد. همه حتى زنان و كودكان در بيرون مسجد جمع شدند. مدينه به يكباره تعطيل شد، همه به طنين روح‏افزاى بلال گوش مى‏دادند و به دهان او چشم دوخته بودند. ناگاه به ياد ايام رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) ‏افتادند. های ­هاى گريه‏ها در مدينه پيچيد. مدينه كمتر اين گونه روزهايى به ياد داشت. همه از يكديگر سؤال مى‏كردند، چرا بلال اذان نمى‏گفت؟ چه شده به درخواست زهرا (سلام الله علیها)اذان مى‏گويد؟ چرا زهرا (سلام الله علیها)گريه مى‏كند؟ به يكديگر نگاه مى‏كردند، سپس سرها را به زير مى‏انداختند و از خود و بيعت‏شان با ابوبكر شرمشان مى‏آمد.
زهرا (سلام الله علیها)هم همراه جماعت به اذان گوش داده و به ياد دوران پدر، غدير و... افتاد چون باران مى‏باريد و اشك مى‏ريخت.
در فضاى مدينه پيچيد. «اشهد ان محمدا رسول‏اللَّه(صلی الله علیه و آله و سلم)». زهرا (سلام الله علیها)ديگر طاقت نياورد. فرياد و ناله‏اى زد و از حال رفت. آن چنان كه همه گمان كردند از دنيا رفته است. مردم فرياد برآوردند: بلال بس كن. دختر رسول‏اللَّه (صلی الله علیه و آله و سلم) ‏را كشتى!.
بلال اذان را رها كرد و ندانست كه چگونه خود را بر بالين زهرا (سلام الله علیها)رساند.
زهرا (سلام الله علیها) را به هوش آوردند. درخواست اتمام اذان كرد. بلال گفت: از اين درگذريد كه بر جان شما نگرانم. با اصرار بلال، التماس و گريه‏هاى مردم، زهرا (سلام الله علیها)از خواسته خود درگذشت.[4] يكبار ديگر نزديك بود كه كار تمام شود و غيرت‏ها بيدار شود.
اما افسوس...! اين گريه‏ها مرا به ياد اشك‏هاى آن جماعتى مى‏اندازد كه در كربلا در بالاى بلندى جمع شده بودند و براى حسين (علیه السلام) و مصايب اهل‏بيت: مى‏گريستند. به آنان گفتند: « چه جاى گريه است. به كمك حسين (علیه السلام) بشتابيد» و آنان بى اعتنا تنها به گريه قناعت مى‏كردند.
شگفتا از خمودگى و سستى آن جماعت. اگر چه منافقین و غاصبین نفس‏شان را گرفته و با تبليغات دروغين و احاديث جعلى و ايجاد وحشت و ترور، رمق آنها را برده بود، اما اينها هيچ عذر و توجيهى براى سستى و ننگ ابدى‏شان نيست. اقدامات رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم)‏و گامهاى عميق و پيچيده‏ى زهرا (سلام الله علیها)جاى هيچ عذرى را باقى نمى‏گذارد. تنها اين مى‏ماند اين كه مردم به جاى دست بردن بر قبضه‏هاى شمشير، به گريه قناعت مى‏كردند شرمشان باد!.
--------------------------------------------------------
[1] من لا يحضره الفقيه، ج 1، ص 184 و 194؛ بحارالانوار، ج 22، ص 142 (به نقل از من لا يحضره الفقيه).
[2] در سفينه البحار آمده است كه بلال زير بار بيعت با ابوبكر نرفت از اين رو عمر او را به شام تبعيد كرد. «و روى ان بلالا ابى ان يبايع ابابكر و ان عمر اخذ بتلابيبه و قال... فقال عمر لا ابا لك لا تقوم معنا فارتحل الى الشام...» سفينه البحار، ج 1، صص 105 -104.
[3]- اسدالغابه،ج 1،ص 185.
[4]- بحارالانوار، ج 43، ص 157؛ من لا يحضره الفقيه، صدوق، ج 1، ص 194؛ اسد الغابه، ج 1، ص 285 البته از نقل اسد الغابه حسنين 8 از بلال خواستند كه اذان بگويد. و به نظر مى‏رسد داستان اذان بلال دو مرتبه اتفاق افتاده است يكى در زمان صديقه‏ى كبرى 3و به وسيله‏ى آن حضرت و ديگرى پس از شهادت آن حضرت و توسط حسنين 8. ر. ك: الحياه السياسه للامام الحسن (علیه السلام)، جعفر مرتضى عاملى، ص 100؛ قاموس الرجال، ج 3، ص 239.

نوشتن دیدگاه