حضرت زهرا (سلام الله علیها)در فقدان على (علیه السلام) و غصب خلافت او، محروميت و رنج همه انسانها تا قيامت را مى‏ديد، و همين بود كه شب و روز اشك مى‏ريخت و بى‏تابى مى‏كرد.
حضرت زهرا (سلام الله علیها)به خاطر ستمى بزرگ كه به همه انسانها تا قيام قيامت رفته بود، به اندازه‏ى همه‏ى آنها مى‏گريست، تا آنجا كه بيشترين گريه‏كننده‏ى تاريخ شد و « رأس البكائين» نام گرفت. او آنقدر مى‏گريست كه آرامش را از اهل مدينه برده بود، آن چنان كه تنها جبرئيل مى‏توانست او را در فقدان نبى و ظلم بر وصى تسليت دهد.
رنج زهرا (سلام الله علیها)رنج محروميت انسانها تا هميشه تاريخ است. او به راحتى مى‏ديد كه ادامه‏ى سقيفه، نينوا است، او واقعه‏ى حره را مى‏ديد، او صفين و جمل، خلافت معاويه و خلافت عباسى و عثمانى و محروميت امروز ما را شاهد بود. در حجم نگاه او انسان امروز هم جا داشت. او حق داشت. او حق داشت اينگونه بگريد و ناله كند.
آنجا كه فريادهايش كارساز نيست. شايد اشكهايش بر دلهاى سنگى اين جماعت مفلوك نفوذ كند و اين سؤال را در اذهان مرده‏ى آنها شكل دهد كه به راستى چرا زهرا (سلام الله علیها) محبوبه‏ى خدا و دخت رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) ‏اينگونه ضجه مى‏زند و اشك مى‏ريزد. به سبب چه چيزى و كدامين حقى؟ شايد غيرتى بيدار شود و ساحت رفعت خورشيد ولايت را لبيك گويد و چهل ياور بر او گرد آيند و همه‏ى انسانهاى تاريخ را از محروميت و رنج برهانند.  اما باز هم افسوس و صد افسوس در حسرت غيرتى!

نوشتن دیدگاه