آمدي گوشه ويران چه عجب! *** زده اي سر به يتيمان چه عجب!
تو مپندار که مهمان مني ***      به خدا خوبتر از جان مني
بس که از جور فلک دلگيرم ***    اول عمر ز عمرم سيرم
دل دختر به پدر خوش باشد *** مهرباني زدو سر خوش باشد
تو بهين باب سرافراز مني ***    تو خريدار من و ناز مني
بعد از اين ناز براي که کنم ***   جا به دامان وفاي که کنم
اشک چشم من اگر بگذارد ***  درد دلهام شنيدن دارد
گرچه در دامن زينب بودم ***    تا سحر ياد تو هر شب بودم
گر نمي کرد به جان امدادم ***  از غم هجر تو جان مي دادم
آنقدر ضعف به پيکر دارم ***      که سرت را نتوان بردارم
امشب از روي تو مهمان خجلم *** از پذيرايي خود منفعلم
مژده عمّه که پدر آمده است *** رفته با پا و به سر آمده است
ديدني گوشه ويرانه شده ***    جمع شمع و گل و پروانه شده
آخر اي کشته راه ايزد ***         پدرت سر به يتيمان مي زد
تو هم آخر پسر آن پدري ***     تو پور آن نخل امامت ثمري
که به پيشاني تو سنگ زده؟ *** که زخون بررخ تو رنگ زده؟
اي پدر کاش به جاي سر تو ***  مي بريدند سر دختر تو
علي انساني