مفهومي که از روابط دختر و پسر در اين نوشتار مورد نظر است، ويژگي‌ها و مؤلفه‌هاي زير را دارد.
الف- در روابط دختر و پسر، نفس ارتباط موضوعيت دارد. الگوي ارتباط براي ارتباط، تفاوت اين نوع از رابطه را با رابطه‌هاي ديگري که در اجتماع ميان افراد دو جنس زن و مرد صورت مي‌گيرد، روشن مي‌کند. در روابط نوع دوم، هدف از ارتباط امر ديگري مانند خريد و فروش، ‌طبابت و يا تعليم و تعلم است. در نتيجه توصيه به اينکه چنين روابطي بايد در حد ضرورت باشد، ‌معقول است، زيرا با برآورده شدن هدف، موضوع رابطه خود به خود منتفي خواهد بود. اما رابطه‌اي که نفس رابطه موضوعيت دارد،‌ توصيه به اکتفا در حد ضرورت بي‌معناست.
ب- در اين نوع از روابط،‌ جنسيت طرف مقابل موضوعيت دارد. اگر چه در دوستي‌هاي رايج ميان پسران و يا دختران، نفس رابطه موضوعيت دارد، ولي در اين روابط، جنسيت طرف رابطه، مورد توجه قرار نمي‌گيرد.
ج- در اين روابط، طيف وسيعي از عاطفه و احساس و در پاره‌اي موارد، رفتارهاي جنسي در اشکال و مراتب گوناگون آن مبادله مي‌شود.
نکته ديگر اينکه غالباً چنين برداشت مي‌شود که منظور از دختر و پسر در اين بحث، افراد غيرمتأهل و بالغ و از هر دو جنس مي‌باشند. نهاد متولي امور جوانان اين روابط را ميان افراد 15 تا 29 سال تصوير مي‌کند. ظاهراً قيد همچنان باقي است. اما به نظر مي‌رسد اگر جواني را مقوله‌اي اجتماعي بدانيم که در هر دوره با کنش‌هاي مشخصي تعريف مي‌شود، مي‌توانيم با مبنا قرار دادن سه مؤلفه فوق، طيف وسيع‌تري از افراد جامعه ايراني را درگير موضوع «روابط دختر و پسر يا زن و مرد» بدانيم. بر اين اساس، برخي ارتباطات رايج ميان افراد متأهل که ويژگي‌هاي روابط دختر و پسر در ميان افراد مجرد را دارند، از مصاديق روابط دختر و پسر محسوب مي‌شوند.
حوراء :: دي 1387- شماره 28