خير دو سرا، درخت طوبى زهرا
دنياست چو قطره اىّ و دريا، زهرا    كى فرصت جلوه دارد اينجا، زهرا
قدرش بود امروز نهان چون ديروز    هنگامه كند وليك فردا، زهرا
خالق چو كتاب خلقت انشا فرمود    عالم چو الفبا شد و معنى، زهرا
احمد كه خدا گقت به مدحش: لولاك    كى مى شدى آفريده، لولا زهرا
طاها و على، دو بيكران دريايند    و آن برزخ ما بين دو دريا، زهرا
او سَّر خدا و ليلةالقدر نبى است    خير دو سرا، درخت طوبى زهرا
بر تخت جلال، از همه والاتر    بر مسند افتخار يكتا، زهرا
در آل كسا محور شخصَّيتهاست    ما بين اَب و بَعل و بنيها، زهرا
سر سلسله نسل پيمبر كوثر    سرچشمه نور چشم طاها، زهرا
تنها نه همين مادر سبطين است او    فرمود نبى: ام ابيها، زهرا
آن پايه كه ديروز پيمبر بنهاد    امروز نگهداشته برپا، زهرا
از احمد و مرتضى چه باقى ماند    از مجمعشان شود چو منها، زهرا
حرمت بنگر كه در صفوف محشر    يك زن نبود سواره، الاَّ زهرا
هنگام شفاعت چو رسد روز جزا    كافى است براى شيعه، تنها زهرا
حيف است حسانا كه در آتش سوزد    آن شيعه كه ورد اوست: زهرا زهرا
«حبيب چايچيان، حسان»

نوشتن دیدگاه