از جوى تو شبنمى است زمزم، و از بحر تو شعبه اى است كوثر
اى دخت گرامى پيمبر،    اى سرّ رسول در تو مُضمر
اى شبه نبّى به خُلق و اوصاف،    اى نور مجسَّم مصوّر
در طور لقا يگانه بانو،    در مُلك وجود زيب و زيور
مانند تو زن جهان نديده است،    غمخوار و نگاهبانِ شوهر
بر رفعت قدر تو گواه است،    بيت و حجر و مقام و مشعر
تو اصلى و ديگران همه فرع،    تو جانى و ديگران چو پيكر
قرآن به فضيلت تو نازل،    برهان تو محكم و مقرّر
از جوى تو شبنمى است زمزم،    و از بحر تو شعبه اى است كوثر
محكوم شد آن نظام و گرديد،    حق روشن و غالب و مظفّر
اى امّ محامد و معالى،    اى از تو مشام جان معطّر
از ظلم منافقين امّت،    شد قلب منير تو مكدّر
بردند فدك به غصب و بستند،    بر باب تو گفته اى مزوّر
بازوى تو را به تازيانه،    زد قنفذ ملحد ستمگر
در ماتم محسن شهيدت،    مائيم به سوگ و ناله اندر
در بيت شريف وحى خاتون،    بر چرخ رفيع مَجد اختر
اى خادم خانه تو حوّا،    و اى حاجب درگه تو هاجر
با شير خدا علىّ عالى،    هم سنگر و هم پيام و همسر
اى عين كمال و جان بينش،    اى شخص شخيص عصمت و فرّ
اى سيده زنان عالم،    اى بضعه حضرت پيمبر
در ملك و لا وليّة اللّه،    بر نخل وجود احمدى بر
روى تو جمال كبريايى،    كوى تو رواق قرب داور
زان خطبه آتشين كه پيچيد،    در ارض و سما بسان تَندر
من عاجزم از بيان وصفت،    تو بحرى و من ز قطره كمتر
با اينهمه عزّ و رفعت شأن،    با آن همه فخر بى حد و مرّ
آن را كه نمود حق مقدّم،    كردند معاندان مؤخّر
افسوس شكست دشمن دين،    پهلوى تو را به ضربت در
از سيلى و شرح آن نگويم،    كافتد به دل از بيانش آذر
بر لطفى صافى از سر لطف،    بنگر كه بود پريش و مضطر
بس فخر از آن كند كه دارد    بر سر ز ستايش تو افسر
«شيخ لطف الله صافى گلپايگانى»

نوشتن دیدگاه