اشارات :: دی 1384، شماره 80
علی خالقی
قلبت، از ایمان سرشار است و از مهر فرزندت. می‏ایستی؛ نفسی عمیق می‏کشی. زیر لب می‏گویی «ایاک نعبد».
پروردگارت، تو را انتخاب کرده تا برایش قربانی بیاوری.
دستت می‏لرزد؛ اما به خویش نهیب می‏زنی و شیطان را دور می‏کنی.
تقدیر تو را خداوند نوشته است؛ باید تمام ملائک زمین و آسمان را از اطاعت خویش به حیرت بیاندازی.
گام‏هایت را محکم برمی‏داری. مبادا در عمل به تکلیفت سستی کنی! شیطان در وجودت ناله سر می‏دهد و مسیر، پر می‏شود از صدای نامبارک او؛ «نه...»!
باید اول شیطان وجود خویش را قربانی کنی! باید اول بر این نفس وسوسه‏گر غالب شوی.
دشنه یقین را می‏چرخانی و فریاد می‏زنی «لا حول ولا قوة الا بالله» و بر سینه سیاه شیطان می‏کوبی. به سوی قربانگاهت حرکت می‏کنی.
قربانی‏ات چه معصومانه با تو می‏آید! آه، ابراهیم! چه اشتیاقی داشتی وقتی بعد از سال‏ها خدا به تو فرزندی داد؛ پیش از تولدش پی فرمان حق و به سوی اجرای امر حق رفتی و اینک، بعد از سال‏ها، همان دردانه را به قتلگاه می‏بری! می‏ایستی و چند لحظه چشمانت را می‏بندی. تصمیم خود را گرفته‏ای؛ مصمم‏تر از پیش، دست اسماعیل را می‏گیری و به سوی مسلخش می‏بری، بی‏آنکه حتی نگاهی به او کنی تا مبادا محبت‏اش از تکلیف بزرگی که داری بازت دارد. هنوز به چشمان فرزندت خیره نشده‏ای.
شرم، از عرق‏های درشت پیشانی‏ات پیداست. صدای اسماعیل را می‏شنوی: «پدر، چشمانم را ببند.» نفسی راحت می‏کشی و او را به پشت می‏خوابانی تا چشمانش را نبینی.
خدایا! این که با تو سخن می‏گوید، ابراهیم است؛ همو که سنگلاخ‏های شک و تردید را زیر گام‏های یقین خویش خرد کرد و جز عمل به دستور تو، به هیچ چیز نیاندیشید.
خدایا! یگانه فرزندم را به دستور تو به قربانگاه آورده‏ام تا بگویم که تمام عالم را برای تو می‏خواهم و تمام دنیایم را به پای تو می‏ریزم.
هیهات که فرزند، شیرین‏ترین مطاع دنیاست! چاقو را به دست می‏گیری و بهار زندگی‏ات را نشانه می‏روی. قضا و قدر، دست بر کف حسرت می‏کوبند و حیران، تو را می‏نگرند.
... و صدایی از ملکوت می‏آید: «رها کن ابراهیم. تو تکلیفت را انجام دادی و خداوند، محسنین را اجری نیکو خواهد داد».

نوشتن دیدگاه