اشارات :: آذر 1386، شماره 103
سودابه مهيجى
آبروى زمين و آسمان‏ها را در سپيدى پيراهن بخت، ملائك به حجله مى‏برند؛ امشب، دو درياى بى‏كران به هم مى‏پيوندند و در اين وصل بى‏مانند، همه اقيانوس‏هاى عالم، انگشت به دهان‏اند... خداوند از ازل، آغوش مهر اين دو عصمت بى‏پايان را براى يكديگر خلق كرد و دامان پرستاره‏شان را به اميد هم آفريد.
امشب، مقدر سال‏ها پيش رقم خورده هستى اتفاق مى‏افتد و خشنودى خداوند را كروبيان پاى‏كوب خواهند ديد...
اين دو گياه مهر، در سايه‏سار درخت رسالت، عشق و ادب و توحيد را تلمّذ كردند و هر دو، دست در دست هم نهادند تا سلاله رسول، بى ادامه نماند.
هم نفس «هل اتى»
عفّت بى‏پايان روزگار؛ ام‏ابيها! امشب كه تو همسر صاحب ذوالفقار مى‏شوى و عروس خانه ابوتراب، امشب كه از آغوش پيامبر به خانه امام مى‏روى، همه زنان عالم به "توى" پاكدامن سعادت‏پيشه رشك مى‏برند.
امشب كه على كليد خانه‏اش را در دستان تو مى‏گذارد و تو، همه نه سالگى رنج كشيده‏ات را به او تكيه مى‏دهى، امشب كه نامت را كنار نام مرتضى، در آسمان بر تخت مى‏نشانند، چادر سفيدبخت تازه عروست را بر سر همه عالم بكش تا رايحه وصال تو با آفتاب، كائنات را خجسته كند.
خوشا به حال "كوثر"ى كه هم نفس "هل اتى" مى‏شود!
خوشا به حال حيدرى كه دستان محبوبه حق را در دست خويش مى‏گيرد! خوشا به حال "شجره طيبه" اى كه از اين وصل معصوم، سر بر مى‏آورد و تا ثريا قد مى‏كشد.

نوشتن دیدگاه