يكى از حالتها و كارهاى خوب بندگان خدا، حالت دعا(154) و تضرع به درگاه الهى است به اين صورت كه بنده خدا را كمال مطلق بداند و تمامى كمالات را از او بداند و از او طلب نمايد، و هر مقدار معرفت بنده به فقر خويش و بى نيازى خداوند متعال بيشتر باشد خداوند را بيشتر مى خواند لذا دعا اساس عبادت بوده و بندگان خالص خداوند از قبيل حضرت ابراهيم (155) حضرت على (156) عليه السلام بسيار دعاكننده بودند، و اين بدان معنا نمى باشد كه ايشان صرفا دعا مى كردند و فعاليتهاى ديگرى نداشتند بلكه همان گونه كه تاريخ مسلم و قرآن و سنت نشان مى دهد ايشان در نهايت فعاليتهاى فردى و اجتماعى حالت دعا داشتند، بلكه در حين كارهاى روزمره ، حالت دعا داشتند از اين جهت در بيانات ائمه عليهم السلام نسبت به هر فعاليتى دعاى مخصوصى وارد(157) شده است ، و اين معنا از بينش ‍ صحيح به قضا و قدر سرچشمه ميگيرد كه پيشوايان شيعه اين ديدگاه عميق را داشتند و آن را ترويج مى كردند و لوازم صحيح آن را نيز رعايت مى كردند، لذا فرموده اند كه دعا خود از مقدرات وجود انسان است و قضاى الهى (158) را برطرف مى كند.
امام حسين عليه السلام نيز به خداوند عرض مى كند:... و خرلى فى قضائك و بارك لى فى قدرك حتى لااحب تعجيل ما اخرت و لا تاءخير ما عجلت (159): (خداوند، خير را در قضايت برايم پيش آور و تقديراتت را برايم مبارك گردان تا اينكه دوست نداشته باشم زود انجام شدن آنچه را كه تاءخير انداخته اى و تاءخير آنچه را كه زود انجام داده اى ).