پیامبر در ماه جمادی الاولی ابا سلمة بن عبد الاسد را در مدینه منصوب فرمود و خود با گروهی از مهاجرین از شهر بیرون آمد و راه‏«نقب بنی دینار»را پیش گرفته همچنان تا جایی به نام‏«عشیره‏»براند و در آنجا توقف کرد و تا چند روز از ماه جمادی الثانیه را نیز در آنجا ماند و در این مدت با قبیله بنی مدلج و متحدین آنها از قبایل دیگر پیمان دوستی بسته و به مدینه بازگشت. ابن هشام و دیگران از عمار بن یاسر نقل کرده‏اند که گفته است: در غزوه عشیره من و علی بن ابیطالب همسفر و مانوس بودیم و در آن چند روزی که در عشیره توقف داشتیم روزی علی بن ابی طالب به من گفت: بیا تا به تماشای بنی مدلج که در نخلستان در آن نزدیکی کار می‏کردند برویم و من با او به آن نزدیکی رفتیم و همچنان که نشسته بودیم و کار آنها را تماشا می‏کردیم خوابمان گرفت و هر دو برخاسته زیر نخله خرما و روی شن های نرمی که آنجا بود خوابیدیم.
هنگامی به خود آمدیم که رسول خدا(ص)بالای سر ما ایستاده بود و ما را با پای خود حرکت می‏داد، من و علی بن ابیطالب که سر و رویمان خاک آلود شده بود برخاسته و در برابر آن حضرت ایستادیم، پیغمبر اسلام که سر و صورت خاک آلود علی را دید فرمود: ای ابو تراب این چه حالی است؟
و سپس فرمود: آیا شما را از بدبخت‏ ترین و شقی ‏ترین مردم آگاه نکنم که آنها کیان‏اند؟
- عرض کردیم: چرا یا رسول الله!
- فرمود: یکی همان پی کننده ناقه(صالح)است - و سپس در حالی که اشاره به علی بن ابیطالب می‏کرد - فرمود: و دیگری آن کسی است که بر اینجای سر تو ضربت می‏زند و این محاسن تو را از آن رنگین می‏سازد.

نوشتن دیدگاه